Kendisine hep Vahap Abi diye seslenirdik. Her zaman da öyle kalmasını bildi. Genç şairlere ağabeyliğin gereğini noksansız uyguladı..

Vahap Abi’nin dostluğu süresizdi. Uzun zamana endeksli bir dostluğu vardı. En güzeli de dostlarının, arkadaşlarının ve genç şairlerin yazdıklarına ve ürettiklerine ilgisiz kalmamasıydı. Özellikle gençlere yönlendirici, heveslendirici sözler söylerdi.

O yumuşak sözlüydü. Telefonda konuşurken dahi sanki yanımızdaymış gibiydi. Sesinin ve yüreğinin sıcaklığını hissederdiniz.

Şiirlerinde de yazılarında da rahattı. Rahat okunan bir şair ve yazardı. Bu yönüyle de etkileyici ve derinliği olan bir edipti. Geleneklerimize, tarihimize, dinimize bağlıydı. Fakat bunları şiirinde naif ve nazik bir estetik ile ele alır, işlerdi. Yani hakiki anlamda edepli bir insandı Vahap Abi.

Şiiri gerek pratikte gerekse teoride çok iyi bilirdi. Onun şiirlerinden ve şiir üzerine yazılarından çok şey öğrendik.

İyi bir şiir dostu, iyi bir şair dostu, iyi bir halk dostu ve aynı zamanda iyi bir Hakk dostuydu.

Bütün bu özelliklerinden ötürüdür ki vaktiyle Seviye dergisinin 7. Sayısını (Mayıs-Haziran 1998) “Söze Gülün Rengini Katan Şair: A. Vahap Akbaş Özel Sayısı” olarak yayımlamıştık.
Çok memnun kalmıştı. Onun memnuniyetine çok sevinmiştik.

Allah rahmet eylesin.

Mekânı cennet olsun.

Amin.