İzlediğimiz bütün güzel dizi ve sinemalarda hep dikkatimi çekmiştir.Başroldeki oyuncuları ön plana getirmek için ya dayak yerler yada en olmayacak şeyler başlarına gelir.Olma sürecini tamamlayamayan oyuncular hep bir arada sıkışmışlık, bir kaybolma durumunda kalırlar.Hiçbirinin tehlikeli sahne için dublorü yoktur. Bazen çalışma saatleri içinde ölürler bazende çalışamadıkları için. Hiç dikkat ettinizmi rol yaparken bile yaşatmazlar bi sahne dahi olsun şaşamıştır hiç. Figüran vurulur ve ölür. Cançekişme sahnesi bile olmaz figüranların.Bütün yaşama isteği alınmıştır sanki. Başroller öylemi oysa. Kaç kez vurulsalarda yinede yaşarlar. Ne hikmetse camkesiğinden bile ölür figüran. Hiç sevilmemiştir figüran tayfası. Dayak yerken bile sevinmiştir hep seyirci. Oysa o kameranın arkasındaki hayatlar çok başkadır.Demek istediğim o ki figüranlar ölür her zaman, unuturuz ölür gider.
"Hayat dediğin küçük adamların hikayesidir.İngiltere kraliçesi’nin hayatı bir boka yaramaz" Ara Güler. işte o küçük insanlardır figüranlar. Unutmamanız dileğimle.