Bir tek istediği vardı Allah’tan. Kendi gibi tek ve nur sevgiliye aşık olmak, ve onunla ölmek. Çok şey beklemezdi zaten hayattan, bilirdi hepsinin geçici olacağını tam da bu yüzden kalıcı bir aşk istemişti. Ama Mevlana misali yaşadı aşkı; hamdı, pişti ve yandı.Yakan aşk ve sevgili olunca susmak düştü gönlüne. Bilinçli olarak istemişti yaşadıklarını çünkü. Bilerek gönülden sevdi herkese nasip olmayacak kadar.
Ne kadar güzeldi sevmek. Yeniden inanabilmek ve hatta iman etmek aşka sevgiliye. Zeten o kadar çok sevmeseydi Allah’ta almazdı sevdiğini. Olsun ama oturup karalar bağlamadı, içi yansada sevdiği kadar sevilmişti ve biliyordu ki hala seviliyordu. Mevla dilerse yine bir sebep verir kavuşturur ve hatta hiç ayırmazdı belki. Belki bu son ayrılık olurdu. Bir kısır döngünün son halkası olduğundandır çekelen zahmet.
Her şeyi kabul eder katlanırdı da ayrılık zamanı ağır gelirdi.Beklemek uzun ve zordu seven gönüle. Ama hep beklerdi.Ayrılık bedende olsa da hiç koymadı kalbine. Sevgilinin bir sözü vardı. Sevdiğimi söylemeye cesaret ettiğim kadar sevmediğimi söylemeye de cesaretim olur. İş bu ya sevmiyorum dememişti yaşanan onca şeye ramen, ve sevmiyorum dese belki umudunu keserdi sevgiliden ama sevgi bitmezdi ki. Bitecek şey değildi çünkü sevgi.Sevmeyi zaten o ögretmişti. Gül teni, güneş gözleri, elleri gözleri... Nasıl unutulurdu ki sevgili, nasıl biterdi böylesi sevilesi bir sevgi
Ve bir dileği daha var şimdi Rabbinden geri versin aşkını kavuştursun sevdiğine. Yada kimseyi yazmasın kaderine ki gönlü zaten dolu kimseye yer yok gönlünde. Bekler durur aşkını, geçen zaman kimin umurunda