Bir acı..
Dokunduğu zaman minik bir yüreğe,
Bilirmisiniz aklından geçenleri;
Babasını kaybetmiş minik bir yürek
Uzaktan anlamaya çalışır o küçücük bedeniyle,
Ağıtlar yakan annesine sımsıkı sarılmıs,
Kocaman gözlerinden damla damla akan akan gözyaşlarıyla…düşünür.
Bilir aslında babasının onun için öldüğünü.
Bilir aslında babasının o kapkara yerde sırf ona ekmek getirebilmek için onu bıraktığını.
Kömür karasına bulanmış,kazma sallamaktan nasır tutmuş ellerinin sıcaklıgını artık soğuk bir yüzsüzlük uğruna onu terketmek zorunda kaldıgını,
Her akşam eve geldiginde emeğinin tek karşılığı olan kızın gülümsemesi için babasının onu terketmek zorunda kaldıgını çokta iyi bilir hemde..
Akan o gözyaşları daha da büyür sessiz bir yakarış olur minik yüreğin.
Keşke..keşke bu kadar farkında olmasaydı da anlamasaydı olanı biteni.
Onun yalnız kalması için uğraşmıs o kötü patronu keşke anlamasaydı..
Ama o babasını bilirdi,alnından süzülen terin hepsinin onun için döküldüğünü.
Bu yüzden yediremezdi kendine,söz geçiremezdi minik olan bir o kadarda kocaman yüreğine…
Dayanabilirmiydi,alışabilirmiydi yaşama hakkı elinden alınan babasının yokluğuna?
Uzanıp giden yerinaltındaki o karanlık dünyanın adaletsizliğini minicikken öğrenmişti..hemde çok ağır bir bedelle babasından koparılarak!
Küçükken büyümek zorunda kalanlardandı o da biliyordu bunları bilmek istemesde mecburdu.
büyümenin acıdan başka bir şey olmadığını, üzerine toprak atılmaya başlayan babasından öğrenmek hele de nasıl anlatılırdı…
Çığlıkları susar,yüreği kaskatı kesilir ve tek yapabildiği annesinin göğsüne yaslayıp başını;babasını uğurlarken dudaklarından dökülen bir çift söz”baba gitme!”
minik bedeniyle haykırdığı bu kocaman sözlerin tarifsizce yankılanışı,yakmaz mı kömür gibi yürekleri!!