Penceremin önünde oturmuş sessizliğimi dinlerken avuçlarımın içinde bulunan yemleri penceremin önünde bulunan kuşlara savuruyordum. Lena’nın ölümünden bu yana ilk kez bu denli hissediyordum yalnızlığımı. Kimim kimsem yoktu Lenamdan başka. Ölümünden bu yana hüzünlü geçerdi günlerim. Sadece düşlerimde yaşardım onu, bilirdim gelirdi bırakmak istemezdi beni. Anlardım geldiğini. Görmesem de görürdüm gözlerini. Değmese de elleri tutardım sıkıca avuçlarından bilirdim; yoluktan var ederdi ruhu, işte o an anlardım huzurumun geldiğini ama kimi zaman huzurumu benden alan olaylar yaşardım. Bunlardan biri karşı apartmanda oturan yazarın davranışlarıydı. Geçen gün pencerenin önünde oturmuş sokaktan gelip geçenleri izler iken gözlerim ansızın apartmandan çıkmaya hazırlanan yazara takıldı. Bir an olsun gözlerimi ondan alamaz olmuştum. Apartmandan dışarı adımını atar atmaz onu tanıyan iki okuru hemen yanına yaklaşıp bir şeyler sormak istemişlerdi belli ki ama gelin görün ki yazar hiç oralı değildi. Bu noktada son derece duyarsız ve umursamazdı. Karşısından duran çifti dikkate almıyor; onlara birer yabancıymış gibi davranıyordu. Karşılıklı konuşmaya bile girmek istemeden onları bir it gibi kenara savunmak istiyordu. Yazarın bu algıda olması beni iyiden iyiye sinirlendirmişti. Ama gelin görün ki ihtiyarlığın vermiş olduğu eylemsizlikten ötürü hareketlerim biraz gecikmeli geliyordu. O an okurların karşı karşıya kaldığı durum onları fazlasıyla üzmüş olacak ki akşamına bir grup arkadaş topluluğu yazarın evinin etrafında toplanmaya başlamıştı. Bir, üç, beş derken kalabalık yüzleri hatta binleri bulmaya başlamıştı. O an gözlerimde ki şaşkınlık yüreğime yansımış olacak ki “keşke Lenam da olsa deyiverdim” ama ne yazık ki ne o vardı yanımda ne de onlu düşlerim. Sessizce oturmuş olup bitenleri izlerken okurların getirdikleri kitapları kapının önünü dizerek kapıyı enine boyuna kaplamalı gözlerime koca bir perde gibi inmişti. Ne yapacağını bilmeyen yaşlı bir ihtiyarın bu sözleri herkes için ayırt edilecek gibiydi. Durup bakmalarım, bakıp görmelerim birikiyor; onlar biriktikçe içimdeki varlık kendini iyiden iyiye var etmeye başlıyordu. Ahhhh Lena keşke sende burada olsaydın da görseydin yazarın suratında ki o şaşkın ifadeyi. Ah be yeşil gözlüm neredesin şimdi… [ahhhh be Lena]