Sevgili Dostum,

Uzun süredir kalemi kağıtla buluşturup iki satır birşey karalayamadım . Bir mürekkep damlasına gönlümü bulaştıramadım. Öyle bir rüzgar esti ki yüreğimin pusulası yön bulamaz oldu. Ne gecem gece ne gündüzüm aydınlık.

Bu denli kör olmazdı gözlerim, gözlerimi affet. Bu kadar susmazdı dudaklarım , dudaklarımı affet. Ellerim bu kadar uzak kalmazdı kalemden, ellerimi affet.

Şimdilerde dilimde birkaç mısra , derbeder yürüyorum sonbahara sarılan sokaklarda. Mevsimlere sitem edemem artık, ufuklara küs kalamam. Ne yüzüm var ne de cesaretim bir çift kelam için.Sessiz bir yağmur damlasının hüznüne ortağım. Nedendir bilmem uzaklardan bir melodi çalınsa kulağıma , derin bir iç çekip susar oldum.

Bu sızlanışın sonu gelmez sevgili dostum.Onca zaman sığdırdıktan sonra aramıza beni, gönlümün sesini dinleyebilecek misin?

Mutluluğun bir tüy kadar hafif,dağlar kadar büyük, rüyalar kadar ulaşılmaz olduğunu anladığım gün etrafımdaki tüm renkler grileşti.

Sana sayfalarca süslü cümle düzinelerce mutlu kelime yazabilirim ancak gönlüm razı değil. Bu yüzden sana uzun bir ayrılığın kısa hikayesini anlatacağım.

Bahara aşık oldum; kuşların cıvıltısına,çiçek kokularına, güneşin masum sıcaklığına, meltemlerin yumuşaklığına veya bir kış gününde bunları anımsatan birine.

Onunla sohbet etmek; dans etmek gibi birşeydi. Uyumlu, ritimli,birbirini tamamlayan… Sesini duymak; incecik nakş edilmiş bir şiiri tamamlayan şairin mutluluğuna eşti.Her yalnızlıktan insana hitap ederdi sözleri.Sözlerindeki dehlizde kaybolurdum. Zifiri bir karanlıktan gülümsemesine çekilirdim ansızın. İşte o zaman anladım pervanelerin ışığa aşkını.

Gözlerini sorar mısın bilmiyorum sevgili dostum. Gözleri; mürekkebimin bittiği, kalemimin kırıldığı ,ölümüm kalımım, gidişini gördüğüm yerdir.

Bana bir mektup ile veda etti , sadece ilk satırını okuyabildiğim…

” Sevgilim, bu son mektubumdur kapını çalan…”

Ve ben ilkbahara hasret sonbahar misali katre katre toprağa işledim.

Ve ben bambaşka yalnızlıklara ortak oldum.



Nihal EMRE