herkesin yazmak için bir başlangıcı olur hep...kiminin aldığı ağır darbeler kiminin mutluluğu kiminin kaybı kiminin aşkı kiminin yaşamdan aldığı haz ya da tam tersi...yazdıkça mı rahatlar insan içini döktükçe mi kağıtlara yoksa duymak istemediği cevapları duymadıkçı mı tatmin eder kendisini? kaçış yolu mudur beyaz ya da sarı sayfalara yazmak dertlerini ya da yere göğe sığdıramadığın mutluluğunu sığdırmak dilsiz kağıtlara? kaleminle her dokunuşunda içinde neler yaşadığını neleri anlatmak isteyipte söyleyemediğini hırçınca, sevgiyle,tutkuyla, utanarak, gizle saklı belli etmeyip etmek isteğini şekilde velhasılı sen nasıl içinden geçiriyorsan öyle yansıtır her noktalı vuruşun..

isyan etsende küfürler savursan da sesini her çıkarmadıkça beyaz kağıtlar sen bir o kadar rahatlarsın..cevabını bildiğin fakat duymak istemeğin sorularına bile sesini çıkratmadan dinler seni..yazmak iyidir evet çoğu insandan daha iyi anlar seni bir kara kalem ve içinden her geçeni sen daha nasıl yazacağına karar vermeden buluşturur beyaz kağıtla en güzelinden..evet yazmak için bir başlangıç olmalı..benim başlangıcım aşkım..hüznüm..mutsuzluğum.. mutluluğum...hırçınlığım..en çokta yaşıyor olmam.. belki de kaçmam yüzleşmekten korktuğum şeylerden..nefes aldıkça her sabah yeni bir günde paylaşacak o kadar çok şey oluyor ki! kara kalemim ve beyaz kağıdım..