ÇARESİZLİK

İnsan bir gün çaresiz kalır. Kendindeki eksikler film şeridi gibi gözünün önünden geçerken şaşırır. Yapamadıkları veya yapmak istedikleri çoktur ama bunları tek başına yapamaz. Kendinin tek ve yalnız olmadığını da bir ses duyduğunda anlar.
O ses belki çarenin sesi ama yarım kalanlar daha ağır basar. Geçmiş olanlar daha kendini gösterirken içerisinde oluşan özgüven onu yüceltir ve yapmadıkları tek tek yaşar kendi içinde. Her şey yapıldığında tek bir şey kalır.
Hayat dersi dedikleri o şey... Çaresizlik bize bir şey kazandırmış mıydı? Belki bir odada öylesine, bir süre, yapayalnız kalmıştık. Sonra izlediğimiz en anlamlı filmi, hayatımızı izledik. Oyuncusu, senaristi, yönetmeni bizdik. Bu yüzden küçük hatalar meydana gelmişti. Farkına varılmadan ezilen küçük şeyler tek tek hatırlanmaya başlandığında gerçekten utanç vericiydi. Biraz soluk alıp verdik ve çaresizlik unutulmuştu. Hem de kimseye gerek kalmadan...
Kendimiz vardık ve kendimizleydik yine. Çaresizlik belki; yapamadıklarımızdı. Yaşarken gördük unuttuklarımızı. Hatırladığıımız kadar yaşarken, düzelttik kimilerini. Belki bazıları eksik kaldı ama onlara da inandık.
Hayat dersi buydu işte. Kaybetmenin, belki yalnızlığın, üzüntünün, gözyaşlarının, ayrılığın sebebi vardı. Ne kadar bilirsen o kadar yaşayacaktın aslında. Küsüp gidemezsin küçük hatalarla. Yanlışlar çaresizlik olmamalı asla!
O an belki; her şeyi yakıp yıkmalı ama geri dönüşü mutlaka olmalı gidişlerin. Gidişler de bir gün arkasına baktığında pişman olmamalı. Pişman kalsa da bazı şeyler geç kalmamalı kimse.
Çaresizlik belki istememekti ama yapamamak değil. Yalnızlık saklanmaktı, tek kalmak değil. Ağlamak gülmeyi unutmaktı, gülememek değil. Geceler siyah gündüzlerdi, kapkara değil.
Bildiğin kadar, sevdiğin kadar, sen kadar yaşarsın. Öldüğünde sadece ölemezsin. Sadece sen ölürsün ama yaşadıkların nedensizce sokaklarımızda, nefeslerimizde dolaşmalı. Unutturmaya asla izin vermemeli. Çaresizlik bu olmamalı!
burcu