Yolculuk; her insan içindir. ‘Keşke yolun sonunu görebilseydik’ diyerek başlarız söze. Hepimiz bekleyişlerimizin sonunu merak ederek yaşam savaşına devam ederiz. Peki;
Asıl güzel olan şey beklemek değil midir?
Hayat büyük bir döngüdür aslında… Toprak suyu, ağaç toprağı, yaprak ağacı bekler…
İnsan yaprağın meyvesini bekler. O meyveyi bekler ki işlesin o meyveyi tüketsin.
Bir anne adayı 9 ay karnında çocuğunu bekler. Ömür denilen şey beklemenin eş anlamlısı. Hayat akıp gidiyor ve biz hayatı beklentilerimiz üzerine kuruyoruz. Kavgalar, savaşlar ve tüm mücadeleler beklentilerin yetememezliği bence. Elimizdekilerin kıymetini bilememek hep daha fazla bir beklenti içine girmek bizi hırs dalgalarının arasında sürükleyip gidiyor. O dalgaların bizi boğabileceğinin bizi yok edebileceğinin farkında değiliz. Bu yüzden hırs denilen dalgalara fazla kapılmamak gerekir.
Üzülme der Mevlana; bir şey olmuyorsa ya daha iyisi olacağı içindir, ya da olmaması gerektiği içindir…

Peki neden biz bunun farkına varamayıp hep daha fazlasını isteme niyetindeyiz.
Elimizdekileri yitireceğimizin farkına varmadan biz hep güllerin peşinde koşuyoruz peki ayaklarımızın altında ezilen papatyalar…
O papatyaları neden görmezden geliyoruz? Belki de bizim ruhumuza dokunacak olan bizi daha da feraha kavuşturacak olan o görmezden geldiğimiz, ayaklar altında ezdiğimiz o fırsat papatyalarıdır.
Hayat akıp gidecek ama bir gün siz olmayacaksınız. Bütün o hırslarınız da ‘daha fazla’ dediğiniz sözler de sizin beklentileriniz de size hayat veren toprağa yani sizi bekleyene gidecek ve bu döngü tekrar başlayacak.
Umutlarımız hep olmalı. Hayaller, insanların yaşama sevinçlerinden biri. Bunlar elbette insanlar için ama o hayallerin gerçekleşmemesi durumunda elimizdekilerle yetinmenin güzelliğini bilmemiz gerekir.
En son yitirilen şey umuttur. Şimdi ektiğin umutları yarın yapma zamanı. Hayallerinin peşinde papatyaların farkına vararak adım adım ilerleyebilmeniz umuduyla… Belki her şey daha güzel olacak…
İnşallah yolun sonu ‘İyiki’ cümlenizle biter..