Ne gülüşün umrumda ne de gözlerin
Hele sesini hiç hatırlamıyorum tek bildiğim tek hatırladığım gidişin ne de güzel gittin öyle sessiz sedasız. Kulakları çınlasın. Olabildiğince kusursuz yalanlarınla başbaşayım. Fikret var yanımda bahsi geçtiğinde kaptırdın hani. Korkardın, söylenirdin. Hatırlar mısın sahildeki yürüyüşlerimizi tuz kokusunun ensene dokunusunu kıskanırdım. Yanağında süzülen terine kurban olduğum. Saçların daki sam yeli gözlerindeki oklar yüreğimde bir koca düğümdür şimdi. Radyoda bildiğimiz şarkılar umursamadığımız o keman sesi kemale erdiriyor şimdilerde beni. Koynunda uyuyan bir çocuk gibiyim zamanın. Ellerimde hiç bilmediğin yahut umursamadığın hayallerim. Gece nehrinde kaybolan yalnızlığım çıka geliyor boylu poslu bir cengâver gibi. Yoruldum Fikret ellerimdeki boşluktan, cebimdeki anahtardan, telefonundaki sessizlikten en çokta kalbimdeki suskunluktan. Cahit’in Erdem’in Sezai’nin doğduğu şehre götür beni. Cemal’in Turgut’un Edip’in şiirlerine bula beni. Yorgunum Fikret bir kuşun kanatlarındaki özgürlük kadar hemde. Necip’in Abdurrahim’in aşkına ihtiyacım var. Götür beni bir şair daha harcamasın bu hayatta bir daha.

Murat Kaan ARAS