O, hayatı geldiği yer gibi bildi.
Anne rahminde dinlendi açmaya kıyamadığı gözleri.
Ne hayallerle doğdu ne umutlarla, kim bilir.
Oysa hayat bir tahterevallinin iki yakasını da tattırmak için
Özenle kucaklamıştı kendisini.
Hüzün her dem masumdu bütün suç mutluluğun.
Anne şefkatiydi en zayıf anında esir alan ,
Hiç bırakmayacağına dair bakışıyla yeminler edip ellerini tutan.

...

Gökyüzündeki bulutları izlemeyi sevdiği zamanlardaydı ötelere özlemi.
Henüz yılları eskitmemiş tasasız çocuk yüreği merakla bakardı dünyaya.
Küçük mutluluklar heyecan katardı bitmek bilmeyen oyunlarına.
Yalnızlık sinsi bir korku gibi gezinirken, rüyalarda bir el arar, uzanırdı geceye.
Derken yine güneş yine sabah tadı çıkarılırdı zamanın.
O yaşlarda bilinmez ki geçip gideceği, her anın.
...
Ne oldum, ne olacağım, ne olmalıyım! diye haykırışlarda iken farkında olmazdı hayata açtığı savaşın.
Anlamsız öfke nöbetleri geçirirken ergenliğe bir adım, hülyaları süslerdi geceyi aşkın.
Zıtlıklar ülkesiydi her mekân.
Sertti adımlar, katıydı bakışlar.
Gemisine kaptan olmaya cesaretsiz birkaç yılı bulan arayışlar.
...
Gelecek kaygısı düşerken bir gün kafasına gökten aniden , hayat karşılaştığı en zor sınavdı.
İşte o gün çocuk olmanın değerini anladığı andı.
Ne oldum, ne oluyorum, ne olacağım derken savruldu kaderin rotasıyla.
İnsanlara karşı deneyimsizdi asla aldatılamayacağını sansa da.
Yorucu iş günlerinde yitirmişti hayal kurmayı.
Üç beş azık sıcak bir yuvaydı hayatın anlamı.
Zahmeti değerdi bakmakla yükümlü olduklarının bir gülüşüne.
...
Devraldığı hayatı etrafındakiler dağılıp ta sakinleşince üst üste koyduğu yıllar bile sessizliğe gömülürdü.
Anılar tozlanmaya başlardı albümlerdeki resimlerle birlikte.
Yüzünde oynaşan çizgiler kaderin son fırça darbeleriydi.
Bir hatır soran olsa diye gözler kapıda beklerdi, kulaklar telefonda.
Ömür müydü bu , geri gelmeyecek olan asla.
Hiç bir zaman hazır olmasa da kaçınılmaz misafiriydi ölüm.
Derin uykusuyla uzanıverdi bir gün, toprağa.
Ölüm sırları çözülemeyen muamma bir düğüm...