Güzel ülkemde bir şey hep dikkatimi çekmiştir. Bunun sebebini de bir türlü anlayabilmiş değilim. Elbette ki büyüklerimize karşı saygı olacağız ama neden saygı duyulması gerektiğini bilerek.
Evde anne- babaya karşı çıkılmaz. Onlar dünyaya gelmeni sağlamıştır. Sonra ağabeylere karşı çıkılmaz. Çünkü o ağabeydir ve senden büyüktür. Bir iş yerinde amirine karşı çıkamazsın. Çünkü o senden bir derece yüksektir. Öğrenciysen öğretmenine karşı çıkmazsın. Çünkü o, öğretmendir.
Evlenince kocana karşı çıkamazsın. Çünkü ipin bütün uçları onun elindedir. Askerde komutanına karşı çıkamazsın. Çünkü o da senden bir derece yüksektir.
Bazıları hemen bunun Türk aile yapısından kaynaklandığını söyleyerek seslerini yükseltebilirler.
Tamam, büyüklerimize saygı gösterelim ama bu sadece onların büyük olmalarından kaynaklanmasın.
Ev içinde bir karar alırsınız. Evin bütün büyükleri, senin küçük olduğunu söyleyerek hatta aklının eremeyeceğini düşünerek aldığın kararı değiştirir.
İşyerinde amirine itiraz edecek olsan sana hemen soruşturma açmanın yollarını düşünecek.
Peki, ne zaman iitiraz etmeyi öğrenecek bu çocuk?
Ne zaman kendi kararlarını alıp sonunda kendi pişman olup yanlış yaptığını anlayacak. “kendi düşen ağlamaz” sözünden bir kere olsun ne zaman geçecek?
Büyüyünce de dış dünyadan kendisini korumak için kendi çabalarıyla geliştirdiği yöntemleri kullanacak?
Hep büyüklerinden mi alacak aklı? “Herkese danış ama bildiğini yap” sözünden hiç haberdar olmayacak mı?
Büyüğümüze saygı duyalım...
Yeri geldiğinde hakkımızı arayarak ama...
M.Ö./2008
kahramanmaraş