Bir insan sevgisi değil bu.Ağaç,çiçek,yiyecek,kadın sevgisi değil,adını koyamadığım bir his,kavuşamadığım bir hasret,adeta istikamet tutturamayan bir atış,yahut bilmediğim bir sevdaya isimsiz bir yelteniş içinde kıvranmaktayım.Tıpkı istasyona varamayan bir tren gibi...Vagonları,hasret yüklü insanları son istasyona kavuşturacak bir tren...Öylesine değişik bir hal,öylesine sabırsız bir iğneleyip bunaltmakta beni,henüz adını bile koyamıyorum.Bir ışık huzmesidir gülümseyen uzak ufuklardan.Birden ışıklar çekiliyor aydınlanmış gibi gözüken dünyamdan,karanlıkların kucağına düşüyorum.Sevginin,hoşgörünün yerini korku alıyor,endişe alıyor,dünya telaşesinin çepelinde kör bir bataklığa saplanır gibi oluyorum.Acılarım çekilmez oluyor birden.Cisimsiz ışık yeniden gülümsüyor dünyama.Bana bir şeyler anlatmak,beni kendisine doğru çekmek istiyor,varamıyorum.