Gök öfke dolu birazda karamsar bir şekille bağırırken yeryüzü evlatlarına babam gelir aklıma.Her gök gürültüsünde anama kan ağlatırım babamı sorup.Babam derim ana babam.Şimdi olsa bağırsa.Olsa da bağırsa çağırsa.Yıksa ortalığı.kırsa geçirse.Ama olsa.
Anamın küllenen er ateşini körüklerim.Babamı özletirim.Her gök kuduruğunda yağan yağmurlarda içim yanar.bu zavallı yüreğim babamı arar.ortalık ferahlaşır ama içimde yangınlar parlar.
Anam ağlar ben ağlarım gök ağlar.Belki izliyordur bulutların arkasından babamda ağlar.Belki yine bağırıyordur ananı üzme evlat diye.Ne yapayım baba yağmuru ben mi yağdırıyorum.Ben mi göklerin inine çomak sokuyorum ne yapayım.Özlüyoruz işte her yağmurda.
Kim unuttu gökler ağlarken gidişini.Gökleri de mi sen ağlatmıştın baba.Anam be babam kokulu anam.Neden durdurmadın babamı o seferinden.Ben olsam göndermezdim anam.Ağlardım.Babam derdim babam gitme.Biliyorum dinlemezdi ya kapıları kilitlerdim.Pencereleri kösler baca deliklerini tıkardım gidemeyesin diye.Sen bunları neden yapmadın anne.Sevmiyor muydun babamı.
Babam mı seni sevmiyordu.Ben çok mu ağlıyordum minnacık bebekken benimi sevmiyordu.Onun için mi gitti.
Hani babam giderken ağlıyordu ya gökyüzü,derdin ya oğlum yağmur dinince dönecek.Anam can anam güneş beynimi deldi.Hani babam dönmedi.Sen çocuk mu kandırıyorsun.Ben büyüdüm hala çocuk mu sanıyorsun..