Şu sıralar sosyopat olma ihtimalim çok yüksek. Olmadığımı mı düşünüyorsun. Peki o zaman neden insanların tavırlarına hemen bozuluyorum ve hüznün dibine vuruyorum. Benliğimdeki mücadele etme ve tınmama mekanizması bozulmuş olmalı. Tamir edilmeye ihtiyacı var, gözlerimden su damlatan bozuk musluğu da onarmalı gelmişken. Ruhumu esaret altına almış karamsarlıkları da yağlamalı, geceleri çok gıcırdıyor, uyuyamıyorum.

Belki de vakit buldukça mazoşist raylarda soluğu alıyorum. Hüzünleri vagonlara doldurup ruhumu eze eze dolaştırıyorum sabahlara kadar. İçimden katran karası çıkıyor karamsarlık kokan dumanlar. Bir süre sonra acıların lezzetinden ve hayata sürtünmekten ruhum cilalanıyor. Bedenime kurulmuş bu hüzün hattı anılarımı kavuşturuyor hatrıma. Ölüme çıkan her yol anılarımdan geçiyor baksana.

Sana duygularımı uç noktalarda yaşadığımı söylemiştim ya, bak bu gün dibe vurdum eskisinden de beter. Bir kerpeten bulsam sızlayan ruhumu çekip çıkaracağım yerinden. Sen sabır suyuna batırdığın hüzünlerini tampon yap kanamayayım, olur mu. Sakın ağlama, tuzlu gözyaşların yakar yaralarımı.

Havalardan mı acaba, bu bozbulanık ölüm tahayyüllerim. Ruhumu o cam fanusun içinde kırmadan muhafaza edebilecek miyim. Bedenimden bahsediyorum, düşüp kırılmak üzere , ruhum çalkalandıkça sarsılıyor . Hayat denen kayalığa düşmek üzereyim. Beni hayata düşerken tutabilir misin , reflekslerin kuvvetlimidir ?.. Tutmasan da olur, nasılsa bir yolunu bulup tekrar düşerim. Düştükten sonra elini uzatma, kırıklarım batar, dağılırım. Birkaç cümleyle süpür sonra, bak söylüyorum sakın ağlayıp da ortalığı ıslatma. Islak ıslak süpüremezsin, cümlelerine yapışır kırıklarım. Kenarda köşede kırık bir parçam kalmasın, bir gün hiç ummadığın mutlu bir anında batıverir anılarına. Hiçbir şey olmamış gibi davran çaktırma insanlara, kırıldığım aramızda kalsın.