1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
531
Okunma
Gecedeyim yine..En koyu yerinde hemde hiç üşenmeden.öyle uzakki gün ışığı buralara,onuistemek bile
gelmiyor artık aklıma..Haylide oldu dokunmayalı tenine,sakallarını avuçlarımla okşamayalı,büyüdü
kederlerim.Tutamaz oldum içimde ümitlerimi,bir bir sızdılar belleğimin çatlaklarından...Acıdım..
Zaman yok oldu zaten,yitirdim dakikaları...uzadıkça uzadı yollar ve ben vurdum çamurun en parlak yerine
yüzümü..Ne yapsam yoktun olmuyordun işte.Sesini duyardımya arasıra,sanki geliverirdi güneşin çocukları gecenin
en koyu yerine.Soğuğun en keskin yerinde kalmış küçük kızın ısınıverirdi yalın elleri içimde bi yerlerede..
Ardından yine düşerdi omuzlarım,vururdu yüzüm en parlak yerine çamurun ve başlardı yanışlarım....Ne güneş ne
çocukları..Yanılmışım! 25.11.2005
Şiirin sahibi
Cevap Yaz