Bugünlerde gözüme herşey olduğundan farklı görünüyor..caddeler sokaklar evler eşyalar insanlar,onların elleri yüzü sesleri dokunuşları..gerçeklikten uzak..bir yanılsama gibi herşey..bir filmin senaryosu bir tiyatro perdesi bir şiirin dizeleri bir bestenin notaları gibi başı sonu belli tüm yaşananların..hiç bir şeye dokunamıyorum..insanlara kelimelere hayata sokaklara eşyalara..Yanlarından geçip gidiyorum sessizce..Kalın bir sessizlik tabakasından ibaretim..Sustum..Cümlelerimi kaybettim,onların öznelerini yüklemlerini sıfatlarını..Nerdeyim,neyim,kimim..soru cümleleri birbirini sırtlanmış dolanıp duruyorlar zihnimin dönemeçli yollarında..Uzağım mesafeliyim hayata..soru işaretlerine takıldım..Durmak,susmak istiyorum,hareketsiz,cümlesiz,insansız..sadece bakmak istiyorum tüm yaşananlara..sıkıldım hayatımın baş rolünü oynamaktan..Bir seyirci olmak yeter bana aslında..Bildiklerimin hepsini unuttum ya,yaşananların hepsini ve hatta kendimi..farketmemişim ama yıkmışım yerle bir etmişim yakmışım ben denen insanoğlunu..Ne vakit oldu bu..ne vakit bu dünya yıkıldı gözlerimin önünde..yerle bir oldu..şimdi o yıkık dökük caddelerde toza kana bulanmış sokaklarda yaktığım tüm insanların savrulan küllerinin arasında karanlıkta el yordamıyla bulmaya çalışıyorum Ben i ..yeniden var etmeye çalışıyorum ellerimle yok ettiğim Ben’i..evet ellerimle önce caddeler ve sokaklar dolusu evleri binaları savurdum sağa sola yıktım hepsini..yerle yeksan ettim..toza buladım geçtiğim her yeri..Sonra insanları en çok da en sevdiklerimi buldum içlerinden tek tek ..onları kopardım yaşanmışlıklarımdan ..yürüdüm o yıkık dökük sokak aralarında..sonra başımı kaldırınca güneşi gördüm sıcak sıcak pırıl pırıl avucumla söküp aldım tutunduğu yerden attım yeryüzüne..karardı ve soğudu her yer o vakit büsbütün..O karanlıkda Ay ı gördüm yıldızları gördüm..Onlarıda tek tek sağa sola fırlattım..hiçbir ışık kalmadı ..Karanlığın dibini gördüm..Bunca karanlıkda bunca insansızlıkda yalnızlığı gördüm..sonra çömeldim bir duvar kenarına,başımı ellerimin arasına alıp ,zamansız mekansız insansız gözyaşlarımı kustum o yıkık dökük sokaklara..pencerelerinden izledi insanlar beni..kuşlar tünedikleri ağaç dallarından ve o karanlık gökyüzünden..sonra baktım hala bir yaşanmaışlık var etrafta,susmayan..o vakit bir kibrit yakıp ateşe verdim bu kez kendimi ve yıkılan sokakları evleri..yıkmak yetmedi çünkü yakmak da gerekirdi..O sonsuz grilikde savrulan küllerini gördüm ömrümün..sonra kapadım gözlerimi ..Tenimi yalayıp geçen rüzgarı hissettim..Gittikçe hızlanan rüzgarı..Bir fırtınaya dönüştü sonra bu rüzgar.Ne varsa yakıp yıktığım caddeler sokaklar insanlar eşyalar kelimeler cümleler aşklar sevgiler..Kendiyle birlikte alıp götürüşünü hissettim..Öyle büyük bir güçle söküyordu sağa sola savrulan tüm yaşamışlığımı ,öyle bir sesle ki kulaklarımı yırtarcasına...Sonra yavaş yavaş yavaş ses gitti..rüzgar geçti fırtına dindi ağır ağır..Yavaşça açtım gözlerimi bomboş pırıl pırıl aydınlık bir sokaktayım.Güneş kurtulmuş rüzgarın elinden kurulmuş gökyüzüne ..Gözlerimi kamaştırıyor ışığı..ağaçlar yerli yerinde ..Bende tuttum yeniden caddeler sokaklar evler binalar insanlar ekledim bu fotoğrafın bir yerlerine..ve sonra kendi varoluşumu ekledim bu varoluşa..tüm eksiklikliklerimden yoksun varlığımı..sonra kalktım çömeldiğim yerden alıp yanıma yalnızlığımı kendi yarattığım caddelerde yürüdüm..koştum soluk soluğa..Arkama bakmadan koştum koştum..sonsuzluğa..