Sensizliğin kavruk tadına eriştim bugün. Daha ne kadar yanardım bilmiyorum. Dindirdim kalbimde ki sancını. Sözlerin ve özünle seller aldı içimde ki yangını.....

’Bu ne körlüktür diye düşünüyorum şimdi. Ben seni, senin içinde sakladıklarınla sevmişim meğer. Senin hiç açığa çıkarmadığın yanını, gözlerinin derinliğinde hissetmişim. Ruhunun saf yanına erişebilmişimde, sevmişim. Göz bebeklerinin içinde ki masum çocuğu isteyerek göstermesen de bana, ben sana bakabilmişim...

Benim gördüğüm gibi kalabilseydin hep.. Ne çok şey kaybettin şimdi sen. Ben, beni sen olarak görmüşken. Sen, sende ki seni bile fark etmemişsin. İçinde ki iyilik ummanlarını hiçe saymışsın hep. Olduğun gibi yaşamamış, yaşadıklarınla var olmayı seçmişsin. Yanılgının en derinine düşmüşsün de, sunduğum huzuru görememişsin... Belki de bana inanmak istememişsin.’

İspatladın kötü yanını tebrik ederim. Nasıl var olduğunu, içinde ki çocuğu nasıl boğduğunu. Boğarken de çığlıklarını nasıl gömdüğünü acılarına. İspatladın bana.. Ben korunman gereken kişi değildim. Sanıyordun ki; zarar veririm sana. Yine yanıldın oysa. Benim en büyük zararım bana. Senin aşkına düşüp, yanıp kavrulurken; Her şeye kör olmuş gözlerim. Kulaklarım sağır olmuş tüm seslere. Şimdi şimdi anlıyorum olanları; sana anlatmaktan aşkım,ı boğazlarım yırtılmış. Tıkamışsın gerçeklere kulaklarını. Sesimi duyurmak için daha da bağırmış, duyuramadıkça da hırçınlaşmışım.

Geçen zamanın saniyeleri boğuyor nefesimi. Sana adadığım tüm hayallere değil de, zamanın kaybına üzülüyorum şimdi. Bir tecrübe bu kadar zaman alır mı ki diyorum. Hadi ben şanslıyım. En azından keşkelerimden sıyrılıp tecrübemsin diyebiliyorum. Peki ya sen? Sen geçen zamanın rüzgârından payına ne aldın? Ben biliyorum. Sen huzuru erteleyip; sancılı geceler. Aşkı erteleyip; şizofren sevgiler. Sen her şeyi erteleyip bolca keşkeler aldın...

Şimdi ölüm suskunluğunda kalbim. Pusulasını şaşırmışçasına her yere çarpıp duruyor. Ne kulakları duyuyor, ne de gözleri görüyor. Acıdan sarhoş gibi sanki. Ne seni yargılamak istiyorum artık, ne de kendimi. İyi ki diyorum. İyi ki sevmişim seni. Sana olacakları da az çok tahmin edebiliyorum. Zamanla bana benzeyeceksin. Yanlış kararlar verecek, verdiğin kararlara üzüleceksin. Ama aramızda tek bir fark olacak. Ben iyi ki derken; sen hep keşke diyeceksin!

......Geçen zamandan ve senin sözlerinden ağzımın payını almış biri olarak; kalbimi dinliyorum şimdi. Bu kadar sessizlik az diyorum ve ölüm suskunluğuna gömülüyorum.....