Yaşadığım zamanı sayfalara döküp anılarımı paylaşabilirim. Ya da ismimi değiştirip hayatımı bir karaktere sığdırıp sizlere onu da sunabilirim. Fakat bana göre anı daha cana yakın geliyor. Öncelikle herkesin Cumhuriyet Bayramını bir kez de buradan kutluyayım. Güzel bir günümün güzel bir anısını sizlerle çok kısa paylaşacağım. Beni biraz daha tanımanıza olanak sağlayabilirim belki de...

Merhaba Sanal Günlüğüm :)

Bayram sevinciyle erkenden kalkma telaşına kapılmadığım bir güne sanırım ortasından başladım. İçeriye günün neşeli rüzgarları dolsun diye camımı açtığımda mahallemin binalarının bayraklarla süslendiğini gördüm. Uyuyakaldığımdan kardeşimin gösterisini kaçırmıştım. Kızmamış olmasına seviniyorum. Bana üstünde bayrak deseni olan bisküvilerden de getirmiş... Ödevler, raporlar, vizeler biriktiğinden dışarı çıkıp zaman geçiremedim. Akşam saatlerinde havai fişek gösterisi olacağından evden çıkmamaya karar vermiştim. Aslında o sırada bedenimi üşengeçlik ele geçirmiş olmalıydı. Aklımda bugüne dair birçok plan vardı ancak üşengeçliğimden olmalı ki bahanelerle günü evde geçirdiğimi hissediyorum. Gösteriye saatler kala çayı termosa doldurup evden çıktık. Yanıma dilek fenerini de almayı unutmadım. Geçen sene ne zaman dilek feneri uçurmak istesem hava çok kötü bozuyordu fakat bugün havada ne rüzgar, ne yağmur, ne de soğukluk vardı... Güzel bir akşamdı. Kabataş sahilinde ki parkın bankına oturduk, çaylarımızı içim ailecek zaman geçirdikten sonra dilek fenerini hazırlamaya başladık. Heyecandan ölüyordum :). Babamla açıklığa gidip feneri yaktık. Uçar diye bıraktığımız an rüzgar çimenlerde oturan insanlara doğru fenerimi sürükledi. Hiç bir sorun çıkmadan yakaladık ve daha sonra tekrar denedik. Fenerimi rüzgara teslim ederken bir yandan da denemelerimin başarıyla sonuçlandığını gören insanların alkış seslerini duyuyordum. Mutlu olmuştum. Çünkü orada bulunan insanlar da fenerimle ilgilenmişlerdi :)). Herkeste bir gülümseme görmüştüm. Ve şunu fark ettim ki bizler en ufak şeylerde bile mutlu olabiliyoruz...