Islanmaktan acıyan gözlerim artık onun mutluluğunu istiyor. Gülmeyi gözlerim başarıyor ama gözlerimi güldürmeyi başaran bir tek o idi. Ben ise o gülüşlerin kahramanı olan erkeği tek seferde, sonsuza kadar kaybedebilmeyi başarmış bir katil edasıyla vicdanımdaki büyük sızıları dinleyerek acımı arttırıyorum. Bu arada katil demişken, evet kendimi katil gibi hissediyorum. Binlerce cinayet işlemiş bir seri katil. Çünkü o benim kalabalığımdı ve ben bir anda bütün kalabalığımı öldürdüm. Bir ben ve içimdeki karman çorman korkunç sesler kaldı. Korkuyorum iç sesimden. Sürekli adını söyleyip canımı yakıyor, korkuyorum. Seninleyken iç sesim konuşmayı unutmuştu. Yanında korkum yoktu. Dünyanın en güvenli limanıydı gözlerin. O limanda ömür boyu kalmak üzere ettiğim yeminleri hatırlıyorum da; haksız da değildim sanırım. Sen benim demir atamadığım limanımdın. İlk küçük dalga da yıkılıp okyanusa dağıldın. Ve ben hala tek parçana dahi ulaşamadım. Kayıp ve yıkık limanım...