Seneler evvel tenefüste en arka sırada yalnız otururken görmüştüm onu dostumu , arkadaşımı , en önemlisi hayal ortağımı . .

Bir ses git yanına dedi ve başladı hersey. Hergün bütün sorunlarımızı unutup karnımız ağrıyıncaya kadar gülerdik , demek beraber boşvermeyi öğrenmişiz önce.
Sonraları ne çok hayaller kurduk , aynı hayalleri bilmem kaç versiyonuyla izlettik birbirimize. Komplolar kurduk gıcık kızlara.
Aynı beyaz yalanların daimi savunucuları olduk. Hatalar yaptık ve güldük onlara. Takılıp kalmamaya , düşünce kaldığımız yerden devam etmeyi öğrenmişiz beraber.

Yada ben sadece sanmışım , yanılmışım , kendimi kandırmışım. Dostluk diye birşey yokmuş yada dost kavramı hiçbir bedene hapsedilemezmiş.
Günügelir herşey unutulurmuş , herşey kısacık bir eyvallaha sığdırılırmış. Hergün öğretiyor işte hayat böyle böyle öğreniyorum yalnızlığı. Gidenlerin ardından ayakta kalmayı.