Bazı insanlara doğru mesafeden bakmak gerekir, yaklaştığında uzaklaşır yada yok olur. Elle tutulmayan ama insanı cezbeden güneşe doğru mesafede durmak gibi diyebiliriz. Yada ışığa çok yakından bakmak gibi. Renkler karışır ve körlüğe neden olur. Hayatı, tek başına yaşamak üzere kuruludur, biriyle kendini daha yalnız bulabilir. Hep uzaklaşmak isteğiyle doludur , ne kadar yakınlaşırsanız o bir yolunu bulur kaçmanın. Ruhu başka bir alem içerisinde , gözleri sizin bakmadığınız ıssız bir adada olabilir. Hiç bir zaman size yakın değildir..O yalnız kalabileceği düşlerin içinde tamamlar kendini, varlığınızı görmez. Onların hayatında, uzak durup geldiğinde kapıyı sorgusuz açarak, hayatında sorun olmamak ve yalnızlığıyla arasına girmemek kaydıyla kalabilirsiniz. Onunla yalnız kalmayı göze almanız gerekir. Yakınlık ve bütünlük istediğiniz anda başka bir yalnızlığa koşabilir.




Kendimi saymazsam bir kişiydik masada , onu saymazsam yine bir kişi. Soyulmuş elmaların, nargilenin uzaklığı kadar.

Beyaz bir gömlek giymişti, ben almamıştım onu. Kırmızı bir ruj bulaşmıştı bardağa, o görmemişti bunu.Aynı şarkıyı söylüyor ayrı acılara ağlıyorduk beraber.kendimize benzeyen anılara gidiyordu aklımız. Bir gülümseme beliriyordu yanağımda, o gülümsemenin içinde o yoktu. Bir yerden bahsetmişti galiba, ben gitmemiştim oraya.

Kopamayışımız bu yüzdendi. Kopmuş bir ilmeği iki ayrı elle tutmak, orada kalmasını sağlamak. İkimiz de yalnızlık ustasıydık yan yana, dertleri bir başına halletme ustasıydık. Aynı kavganın içinde, tek kalmak, haklı çıkmak ustasıydık.

Issız bir adamdı o. Adresi belli olmayan, yakınlarda duran ama gönlü hep uzaklarda olan. Bir oyuncağı oynamadan, başka bir oyuncağa koşan.



Öğrenmiştim yalnızlığı , yalnız kalarak.sevgisizliği değil, sevgiyi tanımlayamam.Gitmeler zor değil
göçmen kuş misali. Gün biter geceler geçmez,uzun bir bekleyiştir sonu. Uzaklar ölüme benzer.
Zor şeylere alış dedim kendime, sevilmek kolay.