Bilim adamlarınca ’’mutluluk,’’ yeri geldi mi salgılanan bir hormonmuş.Kimilerince de adrenalinden gelen bir duygu patlaması...
Bir mutluluğa bilimsel tanı getirmemişti bu adamlar!Sonun da bunu da yapmış oldular.Bırakalım da bu işi de edebiyat ustaları çözsün demiyorlar.Gerçi bizim ustalar da mutluluğun henüz tanımını yapamamışlar sanırım.Baksanıza Nazım Hikmet dahi ’’ Bana mutluluğun resmini çizebilir misin Abidin ? ’’ diye soruyor ressama.
Mutluluğun tanımı olmamalı zaten bence.Belki Da Vinci’nin Mona Lisası’ndadır mutluluk,belki de Sheakspear’ın Yanlışlıklar Komedyasında.Kimi için yalnızlıktadır mutluluğun tanımı,kimi için kalabalık şehirlerin aydınlık sokaklarında gezip tozmaktır.Bazısı için bir lokma ekmektir,bazısı içinse milyon dolarlık pahalı bir saat.Belki Kobane’de direniş,Suriye’de mülteci kampı,dağlarda dur ihbarına ateşle karşılık veren bir militandadır mutluluk.Senin için güneşin doğumunu beklemek umut,güneşin doğması bir mutluluk ise mehtaba hayran kimse için bir çöküştür kim bilir.
Demek istediğim şudur ki herkesçe farklı manalar yüklenebilir mutluluğa.Bize düşense çaresizliğe kapılmamak olacaktır.Çünkü çeresizseniz çare sizsiniz.Umutları yeşertip mutluluğu kovalama zamanıdır zaman.Elimizi çabuk tutmak gerekebilir zira bu gün gülümseyen bu çiçek gerçekten de yarın ölüyor olabilir.
Bendeki mutluluk kaynağını da şöyle tanımlaya bilirim. Nazım Hikmet’in sorusunu yarimden duyacak olsam.’’ Biraz sabit durursan evet ’’ olacaktır cevabım.