Nerdesiniz şimdi, bir zamanlar aynı yolu yürüdüğüm kutlu insanlar? Hazin ayrılık tufanı, sizleri de aldı götürdü demek ki benden; şu zorlu hayat seferinin yolu ayrılığa ilişen kader imtihanında. Şimdi ancak bakmakla ve yad etmekle yetinebiliyorum; maziden kalan resimlere ve penceresi puslu anılara…

Nerdesin ey o dinç, taze ve zinde gençliğim? Söyle bana o nasip atıyla gelen o dostane yürekler hangi yöne gitti; izlerini bir bir kaybettiğim zaman kervanına ne tez katıldı? Çok iyi biliyorum şunu ki; bu yolculuk tek kişilik dev kadronun bir bakıma liderleşme ve bir olma yolunda bir diri, ayakta kalma mücadelesiydi.

Yoksunuz artık sizlerde; aynı pembe rüyalardaki beyaz düş gibi… Ne yazık ki sizler de bu hayat tufanında kuru bir gazel yaprağı gibi savruldunuz kader rüzgârının önünde. Bilmiyorum artık kader bana hangi yüzünü gösterecek ama sadece hayırlısını diliyorum yüce rabbimden.

Belki de bu zorlu hayat muammasında bir var olma sevdasıydı bizimkisi… Şimdi daha iyi anlıyorum; ya bu var olma sevdası beni buram buram yakacak yahut efkârın sillesi en ücra köşelere düşürecek yolumu. Haritası evvelden doğum ile çizildiği bir var oluşun hayata tatbikinde bir köşe taşıyım.
Kalemdâr