Hayatımız,bizler ve dünyamız...


İşte öyle bir hayat dediğimiz yaşam çizgimiz.Yaşam bize verilen en değerli bir hediye.Hayat da yaşamak,yaşamın içinde olmak,tutunabilmek,dünyaya meydan okumak.İnsan gibi yaşamak.Biz duygularımızla yaşarız.Duygu, iç dünyamızda tıpkı kalbimizin çarptığı gibi bize hayat verir.Bu hayatın içinde mutluluk vardır.Ne olduğunu bilmediğimiz tuhaf heyecanlar,bir anda gelebilen,bize türlü şeyler hissettirebilen tatlı dokunuşlar.Bazen öyle mutlu hissederiz ki,anlatmak için,göstermek için taşkınlıklar yapar, deyim yerindeyse kabımıza sığamayız.

Bir de duygularımızın içinde olumsuz düşünceler ve hislerimiz vardır.Mutsuzluk diye adlandırdığımız.Ruh halimiz,her an mutsuz olmaya hazır.Canımızın yandığı diğer yanımız.

Mutluluk dünyanın en güzel şeyi.Bu güzelliği yakaladığımızda,onu kaybetmeden çoğaltmaya çalışmalıyız.Mutluluk sahip olduğumuz şeylerin değerini bilmektir.

Mutsuzluk bizim yaşamımızda mutluluktan daha az yer almalı.Onu tattığımızda,canımız yandığında,eyvah,vah vah,ettiğimizde kovmayı becermeliyiz.Geriye atmalıyız.Beynimizde uykuya göndermeliyiz.Uyusun orada rahat rahat.Arada bir uyanıp gelse de olur.Yeter ki hep bizde olmasın.

Mutluluk bizimle iken ufacıktır,mini minidir.Bırakıp gittiğinde,canımızın ne kadar yandığını,ne kadar kıymetli ve büyük olduğunu keşfederiz.

Mutluluk bizim diyebileceğimiz en güzel duygumuz olmalı,onunla varlığımızı hissetmeli,onunla dünyaya bakışımız değişmeli.O bizim damarlarımızda akan kanımız gibi can evimizdir.Kıymetini bilmeli,bulmak için mücadele etmeliyiz.

Mutsuzluğa hayatımızda yer vermemek de bizim elimizde.Hataları yaparken geri döndüğümüzde,içimizde bir şeylerin kayıp gittiğini hissettiğimizde,acılar içinde kıvranmak yerine,mutsuzluğun o kötü sihrinden sıyrılıp,gerçek mutluluğu tutmak olmalıdır diyorum.

Bütün mutsuzlar aynı dili konuşurlar.Hatalarımız küçük olsa da bize hep büyük pencereden bakarlar.

Mutlu olmak için bir çok nedenimiz var.Mutluluk anlatılmaz,o sevdiğinle birlikte yaşanır.Tadımlık da olsa onu hissetmek,bir yudum su gibi içmek,sanırım bazen bize dünyaları bağışlıyor.

Gerçek mutluluk hayallerde.Bunu kabul etmek gerekir.Gerçek yaşamda mutluluk yok,onu bulmak o kadar zor ki; yaşanması gereken şeyler bazen hayal kırıklığı olabiliyor.Canımızı en çok da yaşanması gerekirken yaşayamadığımız mutluluklar yakar.Bir damla mutluluk için insan neler vermez ki; sevmek bir mutluluk,o olmasa da...Ama can yakan,içini sızlatan,hayalini genişleten,seni ağlatan,kapını çalmasını beklediğin o güzel mutluluk duygusu.

Mutluluk hayal kurmak,hayalinde yaşamak,onunla avunmak,onunla gülebilmek,yaşamı güzelleştirmek.

O bir türlü bize gelemeyen en güzel sevgi deryası.

Acıyı tatmadan da mutlu olunmuyor ki; hayat bir mücadele, yaşam savaşı.

Mutluluk suya düşen bir damla gibi,o kadar güç ki;damlayı sudan alabilir miyiz?Gücümüz yeter mi?

En küçük mutluluk da olsa yaşamak dileğiyle...

Yeni bir gün.Bugün mutluluk günü olsun.

Yağmur gibi baştan aşağı ıslandığımız sırılsıklam olduğumuz mutluluk günlerine...