Düşüncelerime ışık tutanım,üstadım,
Ben ki aciz kalemimle sana yazacaklarımı sığdıramazken mısralarıma,mürekkebimin yine yetersiz olacağından sana yakınıyorum.Üstadım! Belki yaşayamadık aynı vakitte belki aynı anda nefes alamadık.Ama ben ki aynı memleketin insanları olduğumuz için büyük bir gurur duymaktayım.
Üstadım,kaleminden çıkan her cümle tercüman oldu halime,her mısranda kendimi buldum,aynaya bakarmışcasına.Okudukça himayesine girdiğim her beyitin her dörtlüğün hakkını vermeye çalıştım.Hakkını veremedim o ayrı ama yolunu yol belledim,fikrini fikir.Şiir kelimesinin geçtiği her cümleme ortak etmeye çalıştım seni,adının geçmediği cümlelerimden utandım.Ben ki senin ilaç satırlarına dilenci...Ben ki senin güneşli havada yağan şiir damlalarına talepkar...Geniz yakan mısralarının verdiği hüznün kimi zaman da saadetin kefesinden eksilmiş sıcaklığına muhtacım inan.Ey yüreğimin en güzide şairi! Kendi kendime yenildiğim şu günlerde ayakta kalmayı senden öğrendim.Öğütlerini rehber eyledim çıkmaz görülen ama hep yarınlara gebe geleceğime.Sen benim kelimelerimi sırtlanamayıp anlatmak istediklerimin hep yetersiz kaldığı büyük insan.Sen ki bir mektup kadar yakın bir uçurum kadar uzak.Ben ki bir dua kadar yanında bir ömür kadar uzağındayım.Affeyle üstad,gereken değeri veremedik zalime kurşun kadar sert,mazluma bir pamuk kadar yumuşak yazılarına.Senin istediğini Rabbin istemiyorsa konuyu kapatacak biriydin.Şimdi bizi görsen bizden utanır mıydın üstad? Ne hale gelmiş bu ümmet der miydin? Bazen karşılık bulamayacağım haykırışlarım oluyor,evet.Bazen hiçbir lügatte bulamıyorum aradığımı.Böyle zamanlarda da payıma sabır düşüyor,sükut düşüyor.Sonra her yarama merhem mısraların çıkıyor karşıma...Aşina oluyorum birden bu sahaf kokan her harfine...Bütünleşiyorum artık,soyuttan somutu çıkarırcasına kendime şiirlerinin huzur verici sakinliğinde bir hayal kuruyorum.
Yine nabzımı yokluyor sensizlik...Ey gönlümün en güzel şiiri! Bir sensizlik ki gittikçe ağırlaşıyor.İdrak ettikçe seni,özlemim de artıyor.Yakıştıramıyorum sana o soğuk mezar taşını.Senin ismin ancak eserlerinin altında yazmalıydı.En ağırı da ne biliyor musun üstad? Yalnız ölüyorsun Çekilişle değil ki ölüm,ecel deniyor buna da.Senin öldüğün yaşa ne kaldı ki hayatımda,gelip geçici dünyanın en avutucu yanı bu aslında.Ey şair sıfatına en yakıştırdığım! Şimdi Maraş uykuda,yağmur yağmıyor eskisi kadar,güneş biraz daha soğuk,yeterince mavi değil gökyüzü...Ey bir kağıt bir kalemle sanat çıkaran üstadım,mısralarını vasiyet bildim,emanet bildim.Dualarıma dost eyledim seni...Mekanın Cennet olsun...

MERVE ÇİTİL