Gün biraz sakindi tıpkı iş yerim gibi.Hüzün vardı sessizce her demde , benden kaynaklı.Hayat kendi döngüsünde akmaktaydı.Ben ise biraz sessiz ,içime kapanmış tuhaf nedensiz bir hüznün pençesindeydim.

Eskiden olsa panik olurdum,lakin şimdiler de tadını çıkarmakla meşgulüm ,gelen ve bana misafir olan her duygunun. Ne garip duygular yine aynı döngüde gelmekte , bense izlemeyi mi öğrendim acaba .Neler oluyor bana gülümsüyorum , sevgiyle onların bana geçmişte neler kattığının bilinciyle, sessizce izliyorum hüznümü.

Yarın başka bir gün olacak , ben belki bu hüznü uğurlamış olacağım .Dalıyorum o yüzden ,şiire dönüşüyor hüzün kalbimin ahenginde ve yazıya .İşte bu diyorum kendime ,senelerdir algılamakta güçlük çektiğim.Her şeyin sonuydu sanki her hüzün ve acı.Ama onları öyle derin yaşamasaydım , böyle izlemeyi öğrenebilir miydim.

Bir anlamda da sessiz bir vedalaşma , bir şeyler değişmekteydi hayatım da .Eskiyi geri de bırakmanın verdiği hüzün.Değişim zamanı yaşar insan bunu ,anlamaz bazen neden diye zaman geçip de, değişince anlar insan o hüznün nedenini.

Ben ben olmanın , beni ben yapan duyguların farkındaydım .Belki de kendimi bulmaktaydım.
Sıkıca sarıldım hafiften üşürken sırtımda ki hırkaya.Kış geliyor yine belki ondan bu hüzün tıpkı geride bırakmayı öğrendiğim gibi.Yaz yine gelecek ben artık hiç bir şeyin son olmadığı bilinciyle hazırım kışa da yeni gelecek güne de.Tabi ki değişen benliğime de.
Hoş geldin hüzün ,hoş geldin kış .Yeni baharları ve yeni mutlulukları getiren birer döngü.
Hayatın değişen güzel ruhları.

Seviyorum her mevsimi ve her duygumu ,beni ben yapan gülümseten ruhumu