Dünyanın içine yuvarlandığı keşmekeşin, çevre felâketlerinin, acımasız rekâbetin sonuç itibariyle çok çalışmaktan ileri geldiğini düşünüyorum. Çok çalışıp çok tüketmekten/tükenmekten ziyade az çalışıp az tüketmekten/tükenmekten yanayım.

Dünyanın altını üstüne getirmeyi hedef alan bir çalışma temposunun insanlığın hayrına olmadığı bütün acı sonuçlarıyla ortada.

Kuşların bile yuvalarından ayrılmadığı seher vaktinde, uykuları bölünen parmak kadar masum ve masun çocukların; büyüklerin hayat ritmine mecbur tutulup çalışan anneleriyle kreş yolunu tutmalarındaki gerekçeyi, mantığı ve medeni kıstası Allah’ın hiçbir kulu bana izah edemez.

Elbette ki tembellik hakkı diye bir hak var. Ama bu hak başkalarının ıstıraplarına sırtını dönmek kulaklarını tıkamak şeklinde olmamalı. Gamsız olmak ayrı tembel olmak ayrıdır. Gamsızlık tembellik hakkının kötüye kullanılmasıdır bence.. Tembelliğin bir ideolojisi vardır örneğin grev tembellik hakkını meşru şekilde kullanmayı amaç edinmiştir. Ama gamsızlığın ideolojisi yoktur.

İnsana “ağzındaki baklayı” çıkarttıracak cinsten gamsız bir adam, komşu köyde yangın var kanepede uzun oturarak yangını seyrediyor bir de sigarasını ağzına almış:

- Yangın buraya ulaşsa da şu sigarımı bi yaksam diyor.