2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1258
Okunma

Dalgındım. Aklım uzaklara takılıp gitmişti. Gurbetlik yaşıyordum kendi memleketimde. Ne zaman sıkılsam tek başıma arşınlıyordum İzmit’in sokaklarını. Ankarayı özlüyordum galiba. Mutsuz olduğum anlarda hiç kimseyi sevmezdim. Sövüyordum sanırım, yok yok ağlıyordum içimden. Yabancı bir şehirde yalnızlık gerçekten zordu. Karnımın acıktığını hissettim bir an. Cüzdanımda fazlasıyla param vardı" Ya paran olmaz ya arkadaşın" dedim içimden. Belki yemek yemeliydim, ama yalnız bir şeyler yemek cazip gelmiyordu. Güzel bir cafe de, bir dostla oturup yemek yemek ve ardından çay içmek harika göründü gözüme. Bir arkadaşım olsaydı yanımda. Tam o sırada biri dokundu omzuma "hanımefendi"
m-jgan