0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
458
Okunma
Karanlığın gölgesine sığınmış o derin sükutun çığlığında boğuluyorum.
Bedenimi sensizlikle kaplıyor kefen misali karanlık...
Uzanıp teslim oluyorum toprağa, sönmek üzere olan yıldızları canlandırıyor kalbimin atışları.
Yavaş yavaş yoruluyor kalbim, pes ediyor sanki, bırakıyor yıldızları...
Etraf daha da kararıyor,kayboluyor benliğim o soğuk karanlığın koğuşlarında.
Hesap günü yaklaşır gibi hazırlanıyor karanlık,
Ve kırılan kalemlerin sesleri dolduruyor o derin sükutu, azat ediliyor bedenim ruhumdan...
İşte o anda yıkılıyor karanlığın o soğuk koğuşları, zincirler kopuyor ellerimden.
Ve karanlık teslim oluyor aydınlığa.
Umudun zaferi olan ruhumun aydınlığına...
