Sanmayın uzaklardayım. otuz yılımı geçirdiğim İstanbul’umdayım.Hem de tüm dost ve akrabalarımla....
Haberlere bakın bu benim ülkem mi? bizim ülkemiz mi? Bizim insanlarımız mı ?
Ülkemi insanlarımı özlüyorum.neredeler. Bir karanlık bir korku sarıyor etrafımı.Korkuyorum.
Beni tanıyanlar bilir. Siyaset ve dinimizin nasıl yozlaştırıldığı hakkında saatlerce konuşurdum, son yıllarda sustum.Silivri beni susturdu.
PKK,Suriye,İşid,meshepler,Hes,Nükleer Santral,talan olan ormanlar,rant,villalar,Ak saray,rehineler,4+4+4.orta okulda türban,Torba yasaları.yerleri değişen polis ve devlet memurları...Çatışmalar yakılan araçlar,yıkılan canım Atam’ın büstleri,indirilen uğruna öldüğümüz bayrağımız,resmi ve dini bayramlar....
Gündem o kadar çabuk değişiyor ki bu doğru, bu yanlış diyecek zamanımız yok.
Mutluluk yok.Yarın yok.Ülkem,insanlarım ne olacak? Bilen var mı ? Sahi bileniniz var mı? Bu ülke, bu insanlar birlikte yaşadığımız,birlikte yaşlandığımız mı?
Ne olur ülkemi geri verin .ormanlarımı,boklu derelerimi iki katlı evlerimi,
Başı beyaz tülbentli nur yüzlü teyzelerimi .Beni dizlerinin dibine oturttum tertemiz bir inanaçla Yasin okumayı öğretsinler yine. Yine lisede karayağız Kürt arkadaşlarımızla bir yandan evlenme hayalleri kurarken bir yandan da ’halklar özgür olmalı ’diye konuşalım. Hayalerimiz ev araba aşk arkadaşlık olsun gene... Sağa sola doğuya batıya seyahat planları kuralım gene.
Ülkemi ,insanlarımı, hayallerimi özlüyorum,özlüyorum,özlüyorum