Yorgun argın karanlık akşamların alışık olmadığım sisli sokakların da kendimi arıyordum, giderken hayatımı darağacına astın gittin. Sen çılgın nehirler gibi gönlüme akarken ben seni delicesine severken hiçbir şeyden haberin yokmuş gibi terk edip gittin.

Sebebi ne idi ayrılığının? Aşırı kıskançlığın güvensiz bakışların ve sonu gelmeyen sorularının, çıkmaz sokağına girmen değil miydi? Boş gereksiz kuruntularının esiri oldun.

İlişkimizde bir sorun olduğunu düşünerek bu beraberliğimizden kendini kurtarmanın yollarını aramanın yolu terk etmek değildi ki! Sana defalarca sevgimi anlattım, dinlemedin hep yüzünü yönünü çevirdin.

Şimdi ne sende iz kaldı ne bende sana hissedecek bir gönül kaldı. Ne sen kendin oldun, nede ben kendim olabildim. Artık kendime yeni bir yol çizdim. Aramaktan vazgeçtim kendimi, yüreğimde esen kış rüzgârlarına gönül kapımı kapattım, şimdi bahar esintileri çiçek kokuları ile doldurdum.

Belki sen haklıydın hata benimdi yanlış gönül kapısını çaldım, bundan sonra farklı gönüllerde sevgiyi aşkı arayacağım. Belki aradığım aşkın sevginin sırrı sende değil, yeni bulacağım gönlün içinde saklıdır.

Değil midir bu hayat yolunda bir gönlün kapısından içeriye girmek, biraz neşe içinde kendini bulmak yaşamak? Çok güzel oldu gönlümüzdekileri önümüze serdik, ömrümüzü gönlü kırık anlamsız bakışların altında ömür denilen yolunda harcamadan ayrılığın kapısını çaldık.

Zaten bakışların alevden bir kordu iyi ki gönlüm bunun sebebini sordu, şimdi sen yoluna ben yoluma, mutluluklar çalsın gönül kapımızı.
Mehmet Aluç

__________________
Mümin tövbe ile merhamet ister Rabbin’de affı için
Selam ve dua ile...