Gecenin geç saatleridir. Koyunların sesleri bitmiyor. Ahırı alt üst edip onların meleme sesleri. Hiç biri uyumak istemiyor veya uyuyamıyor. Ahırın bir köşesinin yakınlığında iki koyun yüz yüze bir birlerine bakıyorlar. Ama nedense birisi sakin ve sessizdir, hiç de melemiyor.
- Kimse yok mu şu zavallılara söylesin sonu ölümdür artık, ister kurban bayramında olsun ister başka bir günde. Sessiz koyun yandaki arkadaşına söyler.
Arkadaşı sinirli ve aşağılayıcı bakışlarıyla yüzünü ona doğru çevirip söyler:
- Aha, herkes senin kimi filozof olamaz ki. Bak sana ben kaç kez söyledim, gel buradan çıkıp gidek. Hiç söz dinlemedin ki sen. Şimdi ne yapacağız? Yarın kurban bayramıdır.
- Peki kurbanlığın biri kurbanlık! Nereye kaçacaktık acaba?
- Zamanında sen o yağlı kuyruğunu hareket ettirseydin, çoktan ikimiz de Avrupa’daydık.
- Baksana! Meğerse oralarda da koyunları yedirip içirip sonra başlarını kesmiyorlar mı?
- Olsun, oralar yeşilliktirler. En azından kaç günlük ömürlerinde koyunlara çöp kağıtlar, karton kutular yedirmirler.
Sessiz koyun diğer koyunların melemeleri içinde arkadaşına söyler:
- Hayır kardeşim! Benim yerim yalnız şu ahırdır. Burada benim anılarım var. Baksana! Keçen senede Allahın kurbanına giden babamın kurumuş dışkılarını halen o köşede saklamışım. Sessiz koyun şu sözleri söyler ve aniden kuyruğunu titretir. Birkaç tane dışkı arkadaşının yüzüne çarpar. Sonra ah çekip köşeye doğru gider.
Sinirli koyun onun peşinden giderek söyler:
- Olsun, babanın dışkılarını da kendimizle beraber Avrupa’ya götürürdük şair filozof koyun!
- Yuh be, sen ne söylüyorsun. Yalnız babam değil ki. Babamın dışkıları var, anneminkiler var, …. Babamın babası, büyük babamın babasının…. ve ve ve bir sürü dışkı var. Peki söyle sana ben zavallı nasıl bunca dışkıyı Avrupa’ya taşıyabilirdim ki? En iyisi ki burada kaldım, çöp kağıtlarımı, kartonlarımı yedim. Ben öldükten sonra da dışkılarım anı olarak çocuklarıma kalır.

Muhammed Ahmedizade