Küçük bir kız çocuğu ,dolu dizgin yaşarken çocukluğunu.Kimseye belli edemediği ,büyük kuyuları vardı.
Sevmek onun tek gerçeğiydi.Öğrenmeyi seviyordu, hatta ona yapılan ve söylenenlere rağmen o başarmak için çabalıyordu.


Bir şey yapmak istediğin de , annesi ona kızar ,sen yapamazsın bırak derdi. O vazgeçer mi , gider komşulara yardım eder ve onlardan ev işlerini öğrenirdi.Annesine göstermek için coşkuyla evde uygular ,fakat yine azar işitirdi.Onun gizli sırrı olmuştu bu ,annesi duysa kızacaktı .Oda söylemeden yine yardım etmeye devam etti .Büyük bir zevkti bu,ah birde annesi güvenseydi ona sevgiyle sarılsaydı.

Bir gün okulda müsamere için öğretmenleri , folklor için öğrenci seçti.O çok sevmesine rağmen seçilememişti.Yılmadı tenefüslerde , çalışan arkadaşlarına katılıyor önce uzaktan sonra onlara katılarak beraber çalıştı .Evde provalar yaptı ve sonunda başardı.
Öğretmenleri onun azmini ve başarısını görünce katılmasını uygun gördüler .Sınıf öğretmeni de almak zorunda kaldı.
Enson davulla olan provaya katılamadı .Hastalanmıştı , ama herşey hazırdı elbise , oyundaki yeri. O gün onlarla çalışmış gibi sahneye çıktı ve başardı. Öğretmeni bile teşekkür etti kendisine.

Büyüdü genç bir kız oldu , içinde bir yara kalmıştı. Annesinin ve öğretmenin yaptıkları işlemişti o küçük bilincine ve kalbine.Başarılı olmak ve çok sevilmek kazınmıştı beynine ,böylelikle annesine ve çevresindekilere kanıtlayacaktı kendini.Ama o daha güzelini başardı ,kendi olmayı.

İnsanları kendi gibi saf sanarak , sevmeyi hep başardı.Verdiği her sevginin ardından ona acı bırakan günler yaşadı.Kalp kırıklıkları ve yaşadığı deneyimlerden sonra ,sevmemeye karar verdi.
Durmak ne mümkündü ki , sevgi doasında vardı.Nefret etmeyi çok denedi ,damarlarında dolaşan kızgınlık ve öfke, Ben ne yapıyorum ve vicdan olarak onu sardı.
Sonun da yine sevgi kazandı. Sevgiyle uğurladı hayatından onları, kendi deneyimleri diye düşündü.
İçinde coşan bir nehir vardı,zaman zaman onu sarıyordu .Alıp onu başka diyarlara götüren bir şeydi sevgi.

Doğayı ,olduğu hali,yaşamındaki herkesi olduğu gibi kabul etti,neden mi.
Çünkü hepsi ona kalbindeki saflığı , güzelliği ve kendi güzelliğini göstermek için vardılar.
Şimdiler de o küçük kalp kendi içinde ki sevgiye sarılmış , anda kendi güzelliğini veren ve onu var edene şükür ve sevgi ile huzurlu. Küçük bir kalp , sevgi ve içindeki güzellik herşeye bedeldi.

Hayatının dersini almıştı ,bildiği tek şey ruhu neyi deneyimlemek istediyse ,onun için vardı diğerleri. Yaşadığı her şeye rağmen o dürüst ve sade kalabilmişti.Buna onu koruyan melekler de yardım etmişti.Her kötü halden geri dönmüştü ,kabus tam zamanın da bitmişti her daim .
Annesini de kalben affetmişti, o aslında onu dışlayarak güçlenmesini ve kendi ayaklarının üstünde durmasını öğrenmesini sağlamıştı.Seni seviyorum küçük kalbim ve kocaman sevgim
dedi ayna da ona bakan ,kendi yüzüne bakarken