Bir Varmış Bir Yomuş
Son baharın son arifesiydi seninle tanışmamız. Bahar yağmurları toprağın darbızına kadar işlerken, bir taraftanda bağ bozumu yaşanıyordu. Kara kış kapıda bekliyor. Bizim aşkımızın filizleri, ağaç kökleri gibi suyun gözüne doğru ilerliyordu.
Derken günler haftaları, haftalar ayları izliyordu. Her geçen zaman bizi birbirimize bağlıyordu. Yetmiyordu artık bize zaman… Bir güne sığmıyordu tutkularımız.
Baharın tatlı yağmurunda el ele tutuşarak gezerken sırılsıklam olur ve hiç aldırmazdık. Boynunu yasladığın omuzumda, zülüflerin okşardı tenimi, sıcaklığın ıçime ılık ılık akar yüreğimin çarpım katsayısı katlanırdı.
Yağmurun ardından, bulutların arasından sıyrılan güneş bize gözkırpar, gokkuşağını özgür bırakırdı. Bakmaya doyamazdık birlikte… Senin en sevdiğin renk pembeydi, benimkisi ise yeşil… Belkide sadece orada ayrılırdık seninle yaşadığımız yek yürekte…
Islanmış saçlarını okşarken, alnından süzülen damlalar kaşlarından sıyrılarak, ok ok olmuş kirpiklerini ıslatıyordu. Gözbebeklerimiz öylece donup kalıyordu. İşte o an bizim bitmesini istemediğimiz, aşk zamanımızdı.
Senli lahzalarda, feveranlar başlar, yürek çoşar, hayatın nefaseti bambaşkaydı. Birlikte gün batımını bakar gelen balıkçı teknelerindeki telaşı izlerdik.
Denizin serinliğinde, dalgaların sesi eşliğinde kumsala isimlerimizi yazar dalgalar onu ummanların en derinlerine, kimsenin ulaşamayacağı yere götüreceğine inanırdık.
Küçük bir balıkçı barınağında iki kişilik masamızda dumanı üstünde çayımızı yudumlarken Gözlerimiz buluşurdu. Hiçbir şeyi görmezdik, kilitlenmişcesine… Masmavi denizden gelen meltem ile zülüflerin dalgalanır rüzgarın mesh ettiği saçlarını rüzgardan kıskanırdım.
Bana şiirler okurdum nehtaplı gecelerin yıldız yağmurunda. Dudaklarından dökülen her mısra beni sana daha da bağlardı. Aşkımızı haykırıcana tebessümle bakan gözlerinde buluverirdim yüreğimi…bedenim… herşeyimi… Bedenlerimiz kenetlenmeyi arzulardı susuz çölün suya muhtaçlığı misali.
Günlerimiz günlerimizden güzel, gecelerimiz gecelerimizden mutlu geçiyordu.
Ta ki tefrikalar gelip bizi bulana kadar
Oysa ne kadar tezattı bizim duygularımızla ayrılıklar…
Her başlangıcın bir sonu vardı.
En sorunlu geçen günü bile özlüyor insan. Yaşanmışlıkların hatıralarını hafızasından hiç ama hiç silemiyor. Zaten silmekte istemiyor.
Ve Hengameli çalkantılı bir boşluğa düşüveriyor.
Yalan oluyor sanki o âna kadar yaşananlar. Hele de bir başkasının koıllarında olduğunu düşünmek sevdiğini… Akıl tutulması yaştıyor insana
Bedeli bu muydu? Diye bir soru geliyor. Beyninin orta yerine saplanıyor. Acı çok acı ama hakikatinde taaa kendisi. Bir anda düşünüyorsun Olamaz, olmamalı diyorsun ama bu sonucu hiç ama hiç değiştirmiyor.
Bir saniye bile görmesen özlediğin, aşında ekmeğinde düşündüğün, rüyalarında görüp, hayallerini süsleyen kadının sultanın artık yok. Kabullenmemiyorsun. İsyanlar dorukta, kabus dolu geceler kapıda bekliyorsun her gece onu… Gelmesede, duymasada, görmesede….
Kışın poyrazında üşümüyorsun, en meşakkatli acıları düşünmüyorsun. Zira artık sevdiğin, özlediğin hayatının anlamı yok… Anlamsız duygular yükleniyor. Format atılmış gibi beynine. Tek hissettiğin çalkantılı sorulardaki mantık erdiremediğin beyhude düşünceler.
Kalabalıkta yalnızlığı yaşarsın. Alışamazsın ayrılığın acısına. Kabuk bağlar gibi olsa da yaraların, en ufak bir sarsılmada tekrar tekrar kanar.
Sürüp giden hayatta küllenecek diye beklediğin duyguların kangren olmuş yarasının kanı hep içine akar…