Ardımda esrarengiz bir renk kalmış gibi gördüğüm bütün renklerİN anlamsızlığI gibi karanlığın başucuna kıvrılmış bir rüya içindeyim.Kaybolmuş bir kaybedişin keşkelerine bir kez daha merhaba!Ayrılık artıklığının sevimsizliğinde uyak yenilgilerim ile sana dalmışken ben bir rüyanın siyahını gözlerinden yitiriyorum.Tıpkı senin gibi, rüyaydın ve gerçek bir kaos kadar etkili!
Zorunluluğumun baş harfinden yakalıyorken geçmişimi,cümlelerime kazıdığım geçmiş zaman kipleri ve ellerinin zaman aşımıyla kendimi kaybederken seni unutmayı bile özlüyorum.
Ben bir şairin harfiyatsız mecaline uydurulmuş cüzzi bir hayalden hatırlıyorum sanki benliğimi.
Yakaladıkça bir uzağa ve uzağı kazıdıkça anlımın şakağında yok buluyorum son mevsimini.
Hangi aşkın sırıydın sen ve sana hayran olduğum kaçıncı hayatın başrolüydün anlamsızım?
Seni bulurken yitirmeyi ben seçmedim,seni seçmeyi seçebilmenin verdiği mutluluğu istedim.Kırpılmış başaklar adını ellerime kazıyordu.Ellerini ve hiçbir ele dokunmamayı öğretiyordu ellerime.
Ne yapmalıydım ne yapacaktım,sana sarılmak öğretilmemişti.Ellerini tutmak söylenmemişti.
Sonunda rüyalar gerçekleşecek miydi?
İmkansızlık diye bir terim aslında doğru değil miydi?
Peki neredeydi ?
Tren yaklaşmaktaydı!
Yaklaştı!
Durdu!
Yoktu!
’Son durak!’ Artık kapalı şiir portfolyolarım.