Gözlerim maziye dalarken yaşantım bir anda zaman aşımına uğruyor, aşkı duygusal açıdan yaşamayan ruhum, hissetmek adına aşkın vadisinde gezinmek istiyor. Âmâ maalesef aşkın vadisi kapkaranlık göz gözü görmüyor, neden diye düşünürken yanımda seveceğim bir sevgilimin olmamasındandır diyorum ve de haklı çıkıyorum. Tek başına aşkın vadisinde gezilmez ki, aşkın vadisinde birbirini seven iki gönül ancak mutluluk içinde gezer.

Yüreğim acı bir burkulma ile burkuluyor, aşkı yaşamamanın ezikliği yüreğime oturuyor. Aşkın vadisinin orta yerinde insan anlıyor yalnızlığını, acı dolu sevgisizlik kapısının açık olduğunu bir anda anlıyor. Güneş oysa nasıl aydınlatıyor dünyayı ayırım yapmadan kendisinde olanın hepsini sunuyor insana, Bizlerde güneş gibi gönlümüzdeki sevgiyi bir birimize sunsak bu kadar yalnız kalmayız.

Bir kuş gibi kalplere sevgi ile konmak sevgi vermek, sevgi pınarı gibi akmak ah ne güzel olurdu bun becerebilse idik, âmâ olmuyor bazen yalnız tek başına kalmanın sancısı acısı ile baş başa kalınıyor soğuk kışın altında kalmış donmak üzere olan yüreğimizle beraber. Sisler altında kırık bir koltuk üzerinde dalarken, gezinirken kırık dökük hayallerin sahilinde yalın ayak hissetmek adına her şeyi, kırılmış ’lığın kırık dökük camları sahilde paramparça keserken ayaklarını, özlemlerim sessizce ağlıyor.

Kalemimin üzgün hali, kelimelerin anlaşmasız hecelerini anlayamadan ayağında akan kanlar ile hissediyorsun yalnızlığını, yalnız insanlar tarafından yalnız olduğunu anlıyorsun. Yoksa Yüce Rahman her an bizimle beraber, yaratmış olduğu insanların vefasızlığını yüreğine dantel dantel ördüğü sevgisinin biz anlayışsız bencil kulları tarafından değer verilmeden kapısı açılmadan insanlara sunulmadan harap olduğunu bir işe yaramadığını oda biliyor. Önüme Yüce Allah geniş bir yol vermiş yürü kulum, dercesine ara bulursun dercesine, attım ardıma acıları düştüm yeniden yola sevgi aramak için…

Mehmet Aluç