Rüzgarın durmadan savurduğu yapraklar gibi oradan oraya yer değiştirip duruyoruz tutunmak istiyoruz dalımıza sımsıkı, ne yazık ki zaman doluyor, göçmek zamanı.
Bir şehirden diğer şehre gidiyoruz bilinmeze her ayrılış hüzün… Her başlangıç yeni umutlar bir o kadar da korku veriyor bizlere. Doğunun zorlu şehri Tatvan’daki zamanımız doluyor yine kuşlar gibi göçeceğiz. Toplanıyoruz kader arkadaşlarımızla, konvoy yapıp dönüyoruz.

Yeni başlangıç, Tekirdağ’ın şirin ilçesi Malkara’ya. İsmini dahi duymadığım ama hayatımın en unutulmaz yeri olarak beynime ve yüreğime kazınacaktı. Hatta doğup büyüdüğüm şehir Balıkesir’den sonra ikinci memleketim ve “ailem” deyip bağrıma basacaktım, yeni ev sahipleri mi. Bana insan olmayı ve insanca yaşamanın güzelliklerini bir kez daha ispatlayacaktı, bu küçük ilçenin İshakça köyü sakinleri. Unutulmaz anılar yaşanacaktı ve özlenecek ti her daim bu günler.

Yerleşik düzene sahip olmayan biz göçebeler hasrettik kocaman “aile sevgisine ve bütünleşmesine”. Her gittiğimiz yerde aradık bize uzanacak sevgi dolu elleri, sahiplenmek ve tutunmak istedik. Gittiğimiz o şehrin insanlarına güvenmek istedik, darbeler yesek de bir daha. Yıllar birbirini kovaladı böylece, şimdi son durağımız, memleketimin güzel şehri Sakarya. Bazen umutlarımızın tükendiği anlar oldu ama yine de hiç beklemediğimiz anda çıkageldi kahramanlarımız hayatımıza. Böylece tutunduk bir yaprak dökümüne kadar dalımıza. Hazan mevsimi hep hüzün getirir aklıma yine de şükrediyorum Tanrıya.

Bu göçebelik olmasaydı nasıl tanırdım güzel dostlarımı?

H. Çiğdem Deniz.