Sevgili mektup arkadaşım...

İsmini bile bilmeden içimi sana döküyorum.Kağıt kalem,silgi...evet bunlar tamamlıyor senin ismini, ve içimdeki dert kırıntılarını sana yazdıkça önce kağıt sonra defter ve daha sonra arşive dönüşüyorsun.Bugün canım yine çok sıkkın arşivinde bana uygun yerin kaldı mı hüzün köşende? bu aralar sana o kadar ihtiyacım var ki... anlaşılmamak çok zor kalabalığın içinde yalnızım.bağırıyorum ama sesim çıkmıyor,kimse duymuyor beni görünmez olmuşum da haberim yokmuş..Duvarlarım yıkılmaz ve ses geçirmez olmuş kimseye ulaşamıyorum.Yalnızlığım da kayboldum mu ne? ben, aslına ben işte ne bileyim yalnızım mı ne bir bulut olsam diyorum bazen de bir yağmur bazende bir rüzgar... savursam küllerimi solan yaprakları alıp uzaklara götürsem.
sesim duyulur mu uzaklardan?