Bazen bir şarkının sözlerini ta içimizde hissederiz, yüreğimizden dökülür tek tek… Dökülür de o öyle kolaycacık olmaz hani; her harf, her sözcük dikenli tel olur anılarla birlikte takılır boğazımıza...

“Elbet bir gün buluşacağız, ikimizin de saçları ak, öyle durup bakışacağız”

İşte bunun gibi birçok şarkımız, ayrılık, eşittir özlem olur...
Peki, bu o kadar kolay mıdır? Tekrar karşılaşmak ve hiçbir şey olmamış, aradan yıllar geçmemiş gibi bakışmak, ağaran saçlara inat!

Ağaran saçlarımızın yanında duygularımız da ilk günkü gibi ak kalmayı başarmış mıdır acaba?
Yoksa saçlarımız ağardıkça duygularımız kararmış mıdır?
Bunu bilemeyiz değil mi? “Hele o karşılaşma bi olsun” der gibiyiz şu anda.
Peki, neyi değiştirir sizce?
Duygularımızın hızlı bir nehir gibi aktığı zaman, önüne koca koca bentleri çeken biz değil miydik?

Bir adım gelenden beş adım kaçan biz değil miydik?

Elbet bizdik ama ne hikmetse suçu hiç kendimize yüklemez “Kader” der geçeriz çok zaman. Nasıl olsa kaderin ağzı dili yoktur kendini savunacak.

Ah bir konuşsa… Neler anlatırdı abaca?



14.09.2014/Emine UYSAL