Biliyor musun yüzümdeki çizgilerin nasıl bir gecede arttığını ?Bilemezsin bilemiyeceksin..

Sana anlatamam, çünkü tanıyorum umutsuzluğu.Umutsuzluğun senin gidişinle kapıma dayandığını.Anlatamam ki sana kırıldı kanadı hayallerimin . Yok yok artık ışığı yollarımı aydınlatan umudun .
Bir akşam vakti yakamozların denizle raksını izleseydik umut yan başımızda . Hayaller kursaydık geleceğe dair. Sevgimizin ebedi yaşayacağını anlatan şiirler fısıldasaydın kulaklarıma.Ellerini ellerimde unutaydın ateşin yaksaydı tenimi . Yoksun yoksun ya o bir sürü ihanetin kaynadığı kazandan çıkamadın …
Dönüşü değil bu, tıpkı sonbahar esintisinde akşamın alacası ile bir duraktan öbürüne konan yolcu misali senli hayatın. .


Gece yada gündüz fark eder mi gidişin aynı acıtıyor canımı.Akan kanlı hayallerimi gördüm ben yatağımda. Yıldızların söndüğü vakit gökyüzünde kararan umutları gördüm silüetinin kayboluşuyla..
Her sabah unutuyorum yokluğunu sol yanımda, bir heyecanla kalkıyorum sen kokan yatağımdan ..

O vakit gözlerime yağmur dolmakta kan revan .Kulaklarımda çınlıyor o son sözlerin,sözlerinle sessiz sessiz ağlayan yüreğimi duymayışın.

“Unut beni ” deyişin.”
Tek bildiğim, söylediğin o son sözlerinle umutsuzluğu bana davet edişin.
. Şimdi kıyısına duruyorum hayatın,adımlarım ağırlaşıyor akşamların nemini yüklenmekte omuzlarım..Ve şimdi bir ur gibi şehre tutunuyor mu yüreğim ne…..Yağmur dolmakta gözlerime. Akarken acılarım artmakta..Sen düşmüyorsun neden yağmurla anlamıyorum umutsuzluğumu artıran sen.. çıkmıyorum son baharın sararmışlığından çıkamıyorum çaresizliğin kollarından.Sensizken gülemiyorum . Nefesim acı tatsız. Özlemin dayanılmaz…Kalmadı hiçbir şeyin önemi. Sanki bütün şiirler seni anlatıyor sanki aşkımızı biliyor şakıyan kuşlar.Nameleri en içlisinden.


Bakıyorum ufuk kararmış. Of ne çaresiz şu yüreğim ...