Özgür;sevecen,zeki,kuvvetli,arkadaş ortamı tarafından çok sevilen,ailesinin kendisiyle gurur duyduğu genç bir delikanlıydı.Annesi Lamia özgür’e doğum günü süprizi hazırlamak için özgür’ün arkadaşlarıyla konuşup plan kurmuşdu.Özgür okuduğu mimarlık bölümünün çizimini daha rahat yapabilmek için evlerin hemen yanındaki kütüphaneye giderdi her gün.Ders bitiminde gider akşam olunca da evin yolunu tutardı.Bugün ise kafası çok yorulduğu için eve gitmek istememiş deniz kenarına gidip bir süre gezmişti.Eve dönerken denize doğru dönmüş bir bankta oturan bebek yüzlü bir kız gördü.Bu zamana kadar hiç bir kıza bir şey hissetmeyen Özgür nedense bu güzel kızı görünce kalbi çarpmaya başlamıştı.Bir süre izledikten sonra yanına gidip konuşmaya başlamıştı.Yarın için randevu ayarlayıp ayrılmıştı yanından.Eve giderken bir taraftan kızın ismini Efsun,Efsun,Efsun diye tekrar ediyordu.Gözünün önünden de o güzel yüzü hiç ayırmıyordu.
Evdekiler tüm hazırlıkları bitirmiş her zamankinden geç kalan Özgür’ü heyecan ve hevesle bekliyorlardı.Hepsi o kadar mutluydu ki.Özgür eve gelmiş merdivenleri ağır ağır ağır çıkıyordu.Kafasında öyle bir uğultu vardı ki kendini zor zabdediyordu.Kapıyı açıp içeriye girdiğinde bütün arkadaşları ve annesi büyük bir coskuyla şarkı söylemeye başlamışlardı ki özgür’ün kafasındaki uğultu daha da yükselmişti ve sesler daha karışıktı.Ne kadar dayanmaya çalışsa da bir anda kendini tutamayıp arkadaşlarını ve annesini bağırarak surdurmuştu daha sonra hızla odasına gidip yatmıştı.Sabah yine uğultuyla uyanmışdı.Annesiyle tek kelime konuşmuyor,arkadaşlarıyla da tüm bağını koparmıştı.Artık ders dahi dinleyemez hale gelmişti.Efsunla her gün buluşur olmuştu.İki hafta boyunca gözü Efsundan başkasını görmüyor kimseyle konuşmuyordu.Çoğu eşyasını kaybediyor,bulamıyordu.Durumu daha kötüye gidiyordu.Her gün yine aynı yere gidip Efsunla buluşuyor,birlikte çok güzel zaman geçiriyordu.Aradan tam 4 ay geçmişti.Annesi bir gün dayanamayıp biricik oğlu Özgür’ü takip etmişti.Özgür yine aynı yere deniz kenarındaki o banka gidip oturmuştu.Annesi gözlerine inanmamıştı.Özgür sağ tarafina dönerek kendi kendine konuşmaya başlamıştı.Hatta arada bir de öyle güzel kahkahalar atıyordu ki.Annesi olanı anlamamıştı.Oğluna görünmemek için eve gitdi.Gunlerce aklından çıkmadı.
Özgür yine her gün aynı yere gidip buluşuyor ama Efsundan başka kimseyle konuşmuyordu.Hatta bazen eve geç gidiyordu.Eve gelirken evin yolunu bulmakta zorlanıyordu.Yediğinden tat almıyordu git gide zayıflıyordu.Uğultular artık o kadar artmıştı ki yavaş yavaş alışır olmuştu.Annesi dayanamayıp özgürün en yakın arkadaşı olan Meteyle bu durumu konuştu.Özgürle konuşmak için özgürün eve gelmesini beklemeye başlamışlardı.Özgür eve geldiğinde meteyle lamia özgürü yanına çağırıp konuşmaya başlamıştı.Özgür daha fazla dayanamayıp olan biteni anlatmıştı.Ertesi gün hep beraber psikoloğa gitmişlerdi.Psikolog özgürü iyice dinledikten sonra hepsini çağırıp teshisini koyduğu hastalığın şizofreni olduğunu söyleyip bu hastalık hakkında bilgi vermişti.Hatta o çok sevdiği Efsunun bile gerçek bir kişi olması ihtimalinin çok düşük olduğunu söylemişti. Özgürü annesi bir süre dışarıya çıkarmamış evde dinlenmesi gerektiğini söylemişti.İlaç tedavisine başlamış düzenli olarak ilaçlarını alıyordu.Ama aklı Efsundaydı.Sanki Efsunlanmıştı.Aklından bir türlü çıkmıyordu.Bir süre sonra yine buluştukları zamanda aynı yere gitmişti.Fakat Efsun yoktu.Bu duruma çok üzülmüştü.Kalbinin ağrıdığını ilk defa hissetmişti.İlk defa aşk acısı cekiyordu.Her gün hiç yorulmadan hastalığına aldanmadan yine aynı yere gidiyordu.Onu asla bulamayacağını düşünüyordu.Gece gündüz göz yaşı hiç dinmiyordu.Annesi artık vazgeçmesi gerektiğini söylüyor ama o itiraz ediyordu.Çünkü aşk vazgeçmek için değildi.Vazgecerse kaybederdi asıl.Ömrü orada geçse de hiç bir zaman hiç pes etmeyecekti. .