Konuş ey can !
Derdimizi kime diyelim...
Mevsimler gibi dönüp duruyorsun...
Söküp atamadın umut çiçeklerini..
Giden yokluklarıyla giderken...
Söyleyemediklerin sende kalmış...
Sığındığın sokaklar zifiri karanlık şimdi...

At kamburları üzerinden...
Sal bırak kirli ırmaklara..
Bencilliğe dair ne varsa, tutma sakın heybende..
Konuş ! Konuş ki boşalsın için...
Erit buz tutmuş karlarını....
Ne kötüdür biriktirmek kini...

Can..! Sıkışıp kalma aralarında...
Boşuna üfleme yaralarını..
Anlamaya çalışma onları..
Bırak dökülsün eteklerindeki kirler...
Her gelen konuğa açma kapılarını...

Ah...! Can...
Koca bir kente kafa tutabilirmisin...?
Yürek hırsızlarıyla baş edebilirmisin..?
Yok..! Büzme dudaklarını.. Dolmasın gözlerin...
Al eline iğne ipliği...
Otur ve dik söküklerini....

Can..! Anla artık...
Ait olduğun bir yer yok...
Uğraşma bırak..! Yapıştırma suretini...
Başka hayatlara...
Düşler yanılmaz sanıyorsun...
Oysa bu koca bir yalan...
Düşlerin adresleri yanlış...
Boş mektuplar gelir karşılığında...

Konuş ey can..!
Tek başıma taşınamam ben yüklerini...
Cevapsız sorular sorma bana...
Sığmadın cümlelerde cevapta bulamazsın...
Gidenler yokluklarkıyla götürdüler içindekileri...
Karanlık boşlukları, taşlama artık...!

Can.. Ah can...!
Bir yürüyüş tutturmuştun......
Dibini görmediğin kuyular vardı, oysa..
Yaşamak için hayatta kalmayı öğren artık..!
Sen gibi değil aynada ki her yüz....
İmkansızlıkları, bulaştırma artık üzerine...
Yoksa Çentiklerin çoğalır...

Can..!
Fazlasıyla anlamsız artık hayat...
Anlamak için, boşuna belki uğraş vermeler...
Herkes kızgın, kırgın birbirine...
Kimseleri düzeltmek için, bonkör olamazsın...
Hayallerimizin sıvası döküldü...
Yaralarımız üşüyor artık...
Yanından bakarak geçtiğimiz...
Sahipsiz mezarlardan hiç bi farkımız yok...

Can...!
Bekleme artık gidenleri...
Kim dönmüş ki geri....
Boşver...
Yalnızlığı bastırır göğsüne....
Yum gözlerini...!



07 / 09 / 2014