Ben hiç anne olmamışım, yarım yamalak evlat belki, çokça kadın ama ben hiç olmamışım.
Ne çok korkar insan ardına bakmaktan, ardında ki gölgeye yenik düşmekten. Oysa savaşmak zafere yol almaktan başkaca nedir?
Meydan yeri kalabalık, meydan çok sesli ve meydan da kaybedilir o en sevdiklerinin silueti. Hedefinin adı konmuşsa eğer, sona varana dek hesabı tutulmaz kaybedilenlerin ki zaten hesapta, acı da, kayıpta sadece sana ait olan.
Tırnaklarında biriken tortu pis bir koku yayar olmadık zamanda, en çokta gecenin ikinci yarısında. Tüm evren başını devirmişken en yakın bulduğuna, sen son sürat atarsın kendini uzağa. Uzak dediğin birkaç öfke ötesi.
Sonra ağız dolusu kahkaha basar aklının çeperini, ‘derler’e sayarsın, görseler, anlasalar’a en çokta kaçıp giden yaşama.
Sonra duvarda oynatırsın gölgeleri, oğlun, kızın, eşin, dostun ve hatta aşk bildiğin yoksun… gün doğduğunda herkes teker teker çekilir kabuğuna. Daralır duvarlar, güneş duvara çarpar, soluk kesilir ve dipsiz bir kuyunun başında yolculuk başlar.
“Beklentin hak ettiğinle örtüşsün istiyorsan
Gülerek anılacaksın..!”

Devrim Tülay
5.Eylül 2014