Pazar Günlüklerim 2

Ağır 2 çanta ile indim pazar yerinde. ’Ben napıyorum’ dedim içimden. Ama toparlandım çabucak.

Pazarın içine girmeye cesaret edemedim. Pazardan bir yolun ayırdığı durağın yakınına, tam köşeye, kaldırımın kenarına oturdum. Çekine çekine, saksılarımı çıkarmaya başladım. O anda hissettiğim şeyleri, kelimelere dökmenin imkanı yok. Yani vardır da, ben beceremem.

Hepsini çıkardım saksılarımın. Uzunları arkaya, kısaları ön tarafa, düzenli bir şekilde dizdim. Tam kaldırım taşına oturmuştum ki, önümde duran arabadan bir karı koca indi. Şöyle bir baktılar, sonra tekrar baktılar ve yanıma geldiler..Hanımefendi, oğlundan sonra, hiç bir canlıya bakamayacağını düşünüyormuş, ama oğlunun büyümesi ve sukkulentlerle tanışmasından sonra fikri değişmiş. İlk siftahım ondandı. Şu anda da grubumuzun üyesi kendisi Ve tekrar çok teşekkür ederim. Cesaretimi artırdınız.

İlk geldiğimde gölge olan oturduğum yer, saatlerin ilerlemesiyle, kızgın güneş ışınlarının hedefi oldu. Pek umurumda olmadı ama, ne güzel bronzlaşacaktım işte

’Abla....ablaaaaa.....Gel bak, burda benim yanımda boş yer var, hem de gölge, yanacaksın orda’ diyen, pazarın başındaki Karpuzcunun daveti ile, bronzlaşma hayallerim yıkıldı Ama teklif de çok cazip geldi. KArpuzcunun 12 yaşındaki oğlunun yardımı ile, saksılarımı taşıdım birkaç dakika içinde. Yavrum, bir de bir tahta sandık buldu hemen, saksıları üstüne dizdi, bana da kendi oturduğu tabureyi verdi.

İşte o zaman, pazar ahalisinden hissetmeye başladım kendimi.

O güne kadar, alıcı olarak gezdiğim, alışveriş yaptığım bir mekanda, şimdi karşı pozisyondayım.

Pazarcıların hemen hepsi birbirini tanıyor. Karşı tezgahlardan, bağıra bağıra sohbet edip şakalaşıyorlar

Sattıkları ürünlerden ikram ediyorlar. Gün boyu, kavun, karpuz ve üzüm bolca yedim. Ben de akşam giderken, küçük birer saksı hediye ettim onlara.

İlk günüm, beklediğimden daha iyi bir kazançla, cesaretim ve güvenim artmış halde döndüm eve.