’’Rüyadaki kız bana öyle şeyler söyledi ki neredeyse gerçek olduğuna inanacaktım.’’ Dedi Barış.

Yaklaşık bir saattir ormandaydım.Etrafa bakınırken sanki bir an için bir kızın bana baktığını görür gibi oldum.Evet onu gördüm.Bana yirmi metre uzaklıkta olmalıydı.Orada hiç olmamışcasına silinip kaybolması yarım saniyeden bile kısa sürmüştü,ama kaybolsaydı bile hala oradaydı ve bana anlatacakları vardı.Bana bakmaya devam ediyordu.Görmüyordum ama bunu hissedebiliyordum.Bana sesleniyordu,sesini duyurmaya çalışıyordu.Ama ben ne yazık ki bir nedenden dolayı onu göremiyor ve sesini duyamıyordum.Sadece hissedebiliyordum,bana neler anlatmaya çalıştığını hissedebiliyordum.

’’Boşuna çabalıyorsun’’ diyordu. ’’Hani şu olmasını çok istediğin şey var ya. o hayalin,o asla gerçekleşmeyecek.’’

Evlenmekten bahsediyordu.Herhangi bir kız ile evlenmekten,bir kızın bana ait olmasından.Ölene dek.

’’Seni parmağında oynatmalarına izin verme.Cesur ol ve şunu sakın unutma,sen kabustasın. Hatta daha da kötüsü,kabusun içindeki bir hafıza tekrarındasın.Dinle beni asker.Sen Gata dasın.Burayı ve buradaki yaşamını sakın ciddiye alma.Ölünce uyanacaksın.’’

Aslında çok daha uzun konuşma yapmıştı ama özeti bunlardı işte.Nasıl benimle iletişim kurmayı başarabildiğini bilmiyordum.Tek bildiğim haklı olduğuydu.Bu bana ilk konuşması da değildi üstelik.Belki de bana her gün çığlık atıyordu sesini duyurabilmek için.
Belki de her gün çırpınıyordu.

’’Küfür etmeden sakın ölme’’ Dedi bana.

Konuşma bittikten sonra hiçbir şey olmamış gibi ormandan ayrıldım.Hatta biraz ileride durup uzaktaki dağlara baktığımda o kadar normal biriydim ki bir kuş beni korkuluk sanıp omzuma kondu...

(0.20.NAKRES)