Hayat öyle garip ki, öyle durumlar getiriyor ki önümüze; ‘Yok canım, asla öyle bişi olmaz’ dediğimiz şeyler, bir bakıyoruz hayatımızın içine girmiş, hayat tarzımız olmuş, ‘Yapmam’ dediğimiz şeyleri, yapar hale gelmişiz.



Benim ‘Pazarcılığım’ da böle işte..



Malum, ‘para’ denen illet hepimiz için çok önemli. Yetmiyor, yetiremiyoruz. Ekstra harcamalarımın çıktığı bir zamanda düşündüm; ‘Daha para kazanmam lazım, ne yapsam’!!!

Zaten çalıştığım için, yapacağım şeyin, evden ya da hafta sonları yapılacak bir şeyler olması lazım. Düşünürkene, düşünürkene, fikrim geldi Sevdiğim, zevk aldığım, taptığım çiçeklerle ilgili bir şeyler yapabilirdim. Ve pazarda dolaşırken aklıma gelen fikre, ‘Neden olmasın’ dedim.



Birkaç hafta pazara gelip gittikçe, daha dikkatli gözlemledim etrafı, satıcıları. Pazarın içinde değil de, mesela bir geçit de satış yapan, kendi ürünlerini satan hanımlar dikkatimi çekti. Konuştum onlarla. Yer parası verip vermediklerini, yetkili kişilerin uyarılarına maruz kalıp kalmadıklarını sordum. Olumlu yanıtlar aldım hep.

Ve bir cumartesi karar verdim, ertesi günkü pazara çıkacaktım. 20 kadar minik saksıya, her gün defalarca kontrol ettiğim, gözlerimle büyütmeye çalıştığım yavru sukkulentlerimi, analarından ayırarak, içim cız ederek diktim. Akşamdan iki çantaya koydum. Hazırlardı..



Sabah erken kalkıp gitmek nasip olmadı Öğlen gibi, yavrularımı alıp çıktım evden. Heyecanlıydım, tedirgindim, ama biraz da gururluydum.

Dolmuşa bindim, Pazar yerinde indim. Birden bir endişe, bir kaybolmuşluk, bir yalnızlık ve sahipsizlik sardı içimi…….. Yeni bir sayfa açılmıştı hayatımda. Bakalım, uzun soluklu bir roman mı olacak bu macera, yoksa kısa, anlamlı, ders veren bir hikaye olarak mı kalacaktı….Ben de bilmiyorum, zaman gösterecek…