Bir insanın kendini güvende hissetmesi kadar önemli bir şey var mıdır? Güven, huzur demektir. Huzur da mutluluk...
Ben kendimi güvende hissediyorum. Çünkü arkamdasın, biliyorum. Adımlarım hızlı, kafam net, karışık hiçbir durum yok. Huzurluyum... En mahrem duygularımı açtım ben sana. Kirli bir dünyanın içinde en saf günlerimizi geçirdik birlikte. Zaman aldırmadan akıp gitse de yeri geldi zamanı dondurduk, yeri geldi zamana meydan okuduk çığlıklarımızla. En sevdiğimiz çikolatayı paylaştık birbirimizle. En güzel kahkahaları birlikte attık. Aynı anda aynı şeylere güldük. En kötü günlerde de destek olduk birbirimize. En berbat anımda sen vardın yanımda, asıl olması gereken kişi değil. Hayal kırıklıklarını da birlikte onardık yine. Yediğimiz kazıklardan ders çıkardık, ağlayıp sızlamadan. Güçlüydük çünkü... Başımız dikti. Arkamdaydın, arkandaydım. Aynı kişilere sinirlendik. Kötü bakışlar fırlattık. Aynı müzikleri dinledik, aynı dizileri seyrettik. Sonra da oturup yorumlarını yaptık. Diğerlerinin başını ağrıttık konuşmalarımızla. Aynı şeyleri sevdik, aynı tadı aldık hayattan. Sen bendin, ben de sen. Demiştin ya: "birbirimizin içi oluvermiştik" Aynen öyle işte. "Senin yerinde bir başkası yanımda olamazdı." Tesadüf değil bu. Tesadüflere inanmazsın, bilirim." Dört yıl yeterli midir ölüme kadar gitmeye?"
Aynı şeyleri istedik biz. Sadece aynı yerde olmayı, aynı havayı solumayı istedik. Rahatça ağlayabileceğimiz bir omuz istedik. Yine birlikte gülmek istedik aynı şeylere. Ve başımızı sokacak küçücük ama bizim olan bir yer istedik. Olmadı. Olmasın be... Nasıl olsa bir gün bir yerlerde... Tesadüflere inanmazsın, bilirim. Artık ben de inanmıyorum. Sağol "enis"!.. Her şey için...