Az evvel geçen yıldan kalan birkaç mürekkep dolusu kağıda baktım da, sanki sonunu bile bile yazmışım o cümleleri. Çok değil, birkaç dakika önce farkına vardım ben sonumu yazdığımı. O ağustos sabahında da yazdığım gibi, sebepsizlikmiş bizim sonumuz, kaderimiz bir kelimeden ibaretmiş. Unutamadığımı bilerek unuttum demek istiyorum şimdi. Unuttum derken bile aklıma kazımak istiyorum seni. Her saniye beynimi kemirirken varlığın, haykıra haykıra unutmak istiyorum sensizliği. Sessizliğimle boğmak istiyorum unutulmuş hikâyemizi ve bağıra bağıra susmak istiyorum seni. Hıçkıra hıçkıra unutmak istiyorum sensiz geçen günleri, isyan çıkarmak istiyorum sensizliğin çaresizliğine tıpkı bir devrim başlatır gibi. Karanlıklardan intikam almak istiyorum ve yüreğime defalarca vurmak istiyorum seni, binlerce kez gömmek istiyorum.

Bir sevda yangınıydı benim ki, geriye kalan sadece umursamadığım bir hayat...


Enes Demirci