Anneciğim, babacığım;
Ne olurdu beni biraz katı yetiştirebilse idiniz. Ne var böğle herşeyden etkilenip çocuklar gibi ağlamaya..
Biraz önce memleketimin resmini gördüm. Tam yarım saattir ağlıyorum ve susamıyorum. Başım ağrıyor, gözlerim zor seçiyor klavyeyi.
Kader diyorum ve isyana hakkımın olmadığını biliyorum lakin çok yalnızlık çekiyorum şu kocaman metropol de yapayalnızım.
Siz olsa idiniz belki canımın acısı geçerdi..
Babacığım, ben düşünce beni yerden kaldırıp dizlerimin tozunu silkeledin mi, yaraları mı yıkadın mı ?
Ben hiç sana olanca gücümle BABAAAA diye bağırabildim mi?
Bilmiyorum ki..
Çünki hiç hatırlayamıyorum..
Küçücüktüm sen gidince hatırlamıyorsam kendimi suçlamam mı gerekiyor ?
Ve bir daha hiçççççç gelmedin.
Yerini kocaman bir boşluk aldı da ben o boşluğun bile ne olduğunu anlayamadım..
Anacığım doldurmaya çalıştı o boşluğu..
Şimdi oda gitti.
Yaşın bir önemi yok biliyormusunuz ?
Ben hala çocuğum..
Anneciğim, babam yoktu ama sen benim yaralarımın pansumanını yapar çok güzel iyileştirirdin.
Canım acıyor annem, dipsiz kuyulardayım, her yer zifiri karanlık tutsana ellerimden. Çıkarsana kör kuyulardan. Korkuyorum ve çok yalnızım. Canım acıyor..
Sizi çooooook özledim..
Bu özlem neden bu kadar katlandı .
Bilmiyorum ki..